Dari - Job - 37

37:1  طوفان دل مرا به لرزه می آورد و بشدت تکان می دهد.

37:2  غرش صدای خدا را بشنوید و به زمزمه ای که از دهان او خارج می شود، گوش بدهید.

37:3  او برق را به سراسر آسمان می فرستد و هر گوشۀ زمین را روشن می کند.

37:4  بعد غرش صدای او همچون آواز با هیبت رعد به گوش می رسد و با صدای او تیرهای برق پیهم رها می شوند.

37:5  به فرمان خدا کارهای عجیبی رخ می دهند که عقل ما از درک آن ها عاجز است.

37:6  به برف امر می کند که بر زمین ببارد و وقتیکه بارش باران بر زمین شروع می شود،

37:7  مردم دست از کار می کشند و متوجه قدرت او می شوند.

37:8  حیوانات وحشی به بیشۀ خود می شتابند و در آنجا پناه می برند.

37:9  طوفان از جنوب می آید و بادِ سرد از شمال.

37:10  خدا بر آب بحرهای وسیع می دمد و آن را منجمد می سازد.

37:11  ابر ها را از رطوبت پُر می کند و برق خود را بوسیلۀ آن ها به هر سو می فرستد.

37:12  به فرمان او به همه جا حرکت می کنند و آنچه را که خدا اراده می فرماید، بجا می آورند.

37:13  او باران را برای مجازات مردم یا بعنوان رحمت برای انسان و آبیاری زمین می فرستد.

37:14  ای ایوب، بشنو و لحظه ای در بارۀ کارهای عجیب خدا تأمل کن.

37:15  آیا می دانی که خدا چگونه ارادۀ خود را عملی می سازد و برق را چسان در بین ابر ها تولید می کند؟

37:16  آیا می دانی که چطور ابر ها در هوا معلق می مانند؟ اینها همه کارهای شگفت آور خدائی می باشند که در دانش و حکمت کامل است.

37:17  وقتی زمین در اثر باد جنوب داغ می شود و لباسهایت از گرمی به تنت می چسپند،

37:18  آیا تو می توانی مثل او، شکل آسمان را که همچون آئینه سخت است، تغییر بدهی؟

37:19  به ما یاد بده که به او چه بگوئیم، زیرا فکر ما نارسا است و نمی دانیم که چگونه با او صحبت کنیم.

37:20  من جرأت آن را ندارم که با خدا حرف بزنم، زیرا می ترسم که کشته شوم.

37:21  همانطوریکه نمی توانیم در وقتی که آسمان صاف و بی ابر باشد به نور درخشان آفتاب نگاه کنیم،

37:22  به همان قسم نیز نمی توانیم به جلال با هیبت خدا که با شکوه تمام بر ما می درخشد، خیره شویم.

37:23  خدای قادر مطلق آنقدر با عظمت است که ما حتی تصور کرده نمی توانیم. او در قدرت و عدالت بزرگ است و نسبت به همه از روی انصاف رفتار می کند و بر کسی ظلم روا نمی دارد.

37:24  بنابران، همۀ انسانها از او می ترسند و او به کسانی که ادعای حکمت می کنند، توجه ندارد.»