VulgClementine - Tobit - 2

2:1  Post hæc vero, cum esset dies festus Domini, et factum esset prandium bonum in domo Tobiæ,

2:2  dixit filio suo : Vade, et adduc aliquos de tribu nostra, timentes Deum, ut epulentur nobiscum.

2:3  Cumque abiisset, reversus nuntiavit ei unum ex filiis Israël jugulatum jacere in platea. Statimque exiliens de accubitu suo, relinquens prandium, jejunus pervenit ad corpus :

2:4  tollensque illud portavit ad domum suam occulte, ut dum sol occubuisset, caute sepeliret eum.

2:5  Cumque occultasset corpus, manducavit panem cum luctu et tremore,

2:6  memorans illum sermonem, quem dixit Dominus per Amos prophetam : Dies festi vestri convertentur in lamentationem et luctum.

2:7  Cum vero sol occubuisset, abiit, et sepelivit eum.

2:8  Arguebant autem eum omnes proximi ejus, dicentes : Jam hujus rei causa interfici jussus es, et vix effugisti mortis imperium, et iterum sepelis mortuos ?

2:9  Sed Tobias plus timens Deum quam regem, rapiebat corpora occisorum, et occultabat in domo sua, et mediis noctibus sepeliebat ea.

2:10  Contigit autem ut quadam die fatigatus a sepultura, veniens in domum suam, jactasset se juxta parietem, et obdormisset,

2:11  et ex nido hirundinum dormienti illi calida stercora inciderent super oculos ejus, fieretque cæcus.

2:12  Hanc autem tentationem ideo permisit Dominus evenire illi, ut posteris daretur exemplum patientiæ ejus, sicut et sancti Job.

2:13  Nam cum ab infantia sua semper Deum timuerit, et mandata ejus custodierit, non est contristatus contra Deum quod plaga cæcitatis evenerit ei,

2:14  sed immobilis in Dei timore permansit, agens gratias Deo omnibus diebus vitæ suæ.

2:15  Nam sicut beato Job insultabant reges, ita isti parentes et cognati ejus irridebant vitam ejus, dicentes :

2:16  Ubi est spes tua, pro qua eleemosynas et sepulturas faciebas ?

2:17  Tobias vero increpabat eos, dicens : Nolite ita loqui :

2:18  quoniam filii sanctorum sumus, et vitam illam expectamus, quam Deus daturus est his qui fidem suam numquam mutant ab eo.

2:19  Anna vero uxor ejus ibat ad opus textrinum quotidie, et de labore manuum suarum victum quem consequi poterat, deferebat.

2:20  Unde factum est ut hædum caprarum accipiens detulisset domi :

2:21  cujus cum vocem balantis vir ejus audisset, dixit : Videte, ne forte furtivus sit : reddite eum dominis suis, quia non licet nobis aut edere ex furto aliquid, aut contingere.

2:22  Ad hæc uxor ejus irata respondit : Manifeste vana facta est spes tua, et eleemosynæ tuæ modo apparuerunt.

2:23  Atque his et aliis hujuscemodi verbis exprobrabat ei.