FarHezareNoh - Acts - 20

20:1  چون آشوب فرو نشست، پولُس شاگردان را فرا‌‌خواند و پس از تشویق و ترغیب ایشان، آنان را وداع گفت و عازم مقدونیه شد.

20:2  او از آن نواحی گذر کرده، مؤمنان را با سخنان خود دلگرمی بسیار داد، تا به یونان رسید

20:3  و سه ماه در آنجا ماند. هنگامی که قصد داشت با کشتی به سوریه برود، یهودیان علیه او توطئه کردند. پس بر آن شد از راه مقدونیه بازگردد.

20:4  همراهان او سوپاتِروس پسر پیرروس از مردمان بیریه، آریستارخوس و سِکونُدوس از مردمان تِسالونیکی، گایوس از مردمان دِربِه، تیخیکوس و تْروفیموس از مردمان آسیا، و تیموتائوس بودند.

20:5  آنان پیش از ما رفتند و در تْروآس منتظر ما شدند.

20:6  ولی ما پس از ایام عید فَطیر، با کشتی از فیلیپی روانه شدیم و پنج روز بعد، در تْروآس به آنان پیوستیم و هفت روز در آنجا ماندیم.

20:7  در نخستین روز هفته، برای پاره کردن نان گرد هم آمدیم. پولُس برای مردم موعظه می‌کرد، و چون تصمیم داشت روز بعد آنجا را ترک گوید، سخنانش تا نیمه‌های شب به‌درازا کشید.

20:8  در بالاخانه‌ای که گرد آمده بودیم، چراغ بسیار بود.

20:9  در آن حال که پولُس همچنان به سخن گفتن ادامه می‌داد، جوانی اِفتیخوس نام که کنار پنجره نشسته بود، اندک اندک به خوابی عمیق فرو رفت و ناگاه از طبقة سوّم به‌‌زیر افتاد و او را مرده برداشتند.

20:10  پولُس پایین رفته، خود را بر مرد جوان انداخت و او را در بر گرفت و گفت: «مترسید، جان او در اوست!»

20:11  سپس بالا رفت و نان را پاره کرد و خورد. او تا سحر به گفتگو با ایشان ادامه داد، و بعد آنجا را ترک گفت.

20:12  مردمْ آن جوان را زنده به خانه بردند و تسلای عظیم یافتند.

20:13  در ادامة سفر، سوار کشتی شده، روانة آسوس شدیم تا در آنجا طبق قرار پولُس، او را به کشتی بیاوریم، زیرا خواسته بود تا آنجا را از راه خشکی برود.

20:14  پس چون پولُس را در آسوس دیدیم، او را به کشتی آوردیم و به میتیلینی رفتیم.

20:15  از آنجا با کشتی روانه شدیم و روز بعد به مقابل خیوس رسیدیم. فردای آن روز به ساموس رفتیم و روز بعد، به میلیتوس رسیدیم.

20:16  پولُس تصمیم داشت از راه دریا از کنار اِفِسُس بگذرد تا وقتی را در ایالت آسیا صرف نکند، زیرا شتاب داشت که اگر ممکن شود، روز پِنتیکاست در اورشلیم باشد.

20:17  او از میلیتوس پیغامی به اِفِسُس فرستاد و مشایخ کلیسا را نزد خود فرا‌‌خواند.

20:18  چون آمدند، بدیشان گفت: «آگاهید که از همان روز نخست که به آسیا پا نهادم، چگونه در همة اوقات با شما به‌‌سر برده‌ام.

20:19  چگونه در کمال فروتنی و اشکریزان خداوند را خدمت کرده، سختیهایی را که در اثر توطئه‌های یهودیان بر من رفته است، تحمل کرده‌ام.

20:20  می‌دانید که از هر‌‌آنچه ممکن بود به‌‌حال شما سودمند افتد، چیزی دریغ نداشته‌ام، بلکه پیام را به شما موعظه کرده، چه در جمع و چه در خانه‌ها تعلیمتان داده‌ام.

20:21  نیز به یهودیان و یونانیان هر دو، اعلام داشته‌ام که باید با توبه به‌‌سوی خدا بازگردند و به خداوند ما عیسی مسیح ایمان آورند.

20:22  «و حال، با الزام روح به اورشلیم می‌روم و نمی‌دانم در آنجا چه برایم پیش خواهد آمد؛

20:23  جز آنکه در هر شهر روح‌القدس هشدار می‌دهد که زندان و سختی در انتظار من است.

20:24  امّا جان برایم ارزشی ندارد؛ مهم آن است که بتوانم دور خود را به‌‌پایان رسانم و خدمتی را که از خداوند عیسی یافته‌ام، به‌‌کمال انجام دهم، خدمتی که همانا اعلام بشارت فیض خداست.

20:25  «حال می‌دانم هیچ یک از شما که من در میانتان گشته و به پادشاهی خدا موعظه کرده‌ام، روی مرا دیگر نخواهد دید.

20:26  پس امروز با شما اتمام حجّت می‌کنم که من از خون همه بری هستم،

20:27  زیرا در اعلام ارادة کامل خدا به شما کوتاهی نکرده‌ام.

20:28  مراقب خود و تمامی گله‌ای که روح‌القدس شما را به نظارت آن بر‌‌گماشته است باشید و کلیسای خدا را که آن را به خون پسر خود خریده است، شبانی کنید.

20:29  می‌دانم بعد از رفتنم، گرگهای درّنده به میان شما خواهند آمد که به گله رحم نخواهند کرد.

20:30  حتی از میان خود شما کسانی بر خواهند خاست و حقیقت را دیگرگون خواهند کرد تا شاگردان را به پیروی خود از راه به‌‌در کنند.

20:31  پس هوشیار باشید و به‌‌خاطر آورید که من سه سال تمام، شب و روز، دمی از هشدار دادن به هر یک از شما با اشکها، بازنایستادم.

20:32  «اکنون شما را به خدا و به کلام فیض او می‌سپارم که قادر است شما را بنا کند و در میان جمیع کسانی که تقدیس شده‌اند، میراث بخشد.

20:33  چشمداشتی به سیم و زر و یا جامة کسی نداشته‌ام.

20:34  خود می‌دانید که به‌‌دست خویش، نیازهای خود و همراهانم را فراهم کرده‌ام.

20:35  از هر لحاظ به شما نشان داده‌ام که باید چنین سخت کار کنیم تا بتوانیم ضعیفان را دستگیری نماییم، و سخنان خود خداوند عیسی را به یاد داشته باشیم که فرمود: ‹دادن از گرفتن فرخنده‌تر است.› »

20:36  چون سخنانش را به‌‌پایان رسانید، با همة آنان زانو زد و دعا کرد.

20:37  همه بسیار گریستند و بر گردنش آویخته، وی را می‌بوسیدند.

20:38  آنچه بیش از همه اندوهگینشان می‌ساخت، این سخنش بود که گفت «دیگر روی مرا نخواهید دید.» سپس تا کشتی وی را بدرقه کردند.