FarHezareNoh - Acts - 2

2:1  چون روز پِنتیکاست فرا‌‌رسید، همه یکدل در یک جا جمع بودند

2:2  که ناگاه صدایی همچون صدای وزش تندبادی از آسمان آمد و خانه‌ای را که در آن نشسته بودند، به‌‌تمامی پر کرد.

2:3  آنگاه، زبانه‌هایی دیدند همچون زبانه‌های آتش که تقسیم شد و بر هر یک از ایشان قرار گرفت.

2:4  سپس همه از روح‌القدس پُر گشتند و آن‌‌گونه که «روح» بدیشان قدرت تکلّم می‌بخشید، به زبانهای دیگر سخن گفتن آغاز کردند.

2:5  در آن روزها، یهودیان خداترس، از همة ممالک زیر آسمان، در اورشلیم به‌‌سر می‌بردند.

2:6  چون این صدا برخاست، جماعتی گرد آمده، غرق شگفتی شدند، زیرا هر یک از ایشان می‌شنید که آنان به زبان خودش سخن می‌گویند.

2:7  پس حیران و بهت‌زده، گفتند: «مگر اینها که سخن می‌گویند جملگی اهل جلیل نیستند؟

2:8  پس چگونه هر یک می‌شنویم که به زبان زادگاه ما سخن می‌گویند؟

2:9  پارتها و مادها و ایلامیان، مردمان بین‌النهرین و یهودیه و کاپادوکیه و پونتوس و آسیا

2:10  و فْریجیه و پامفیلیه و مصر و نواحی لیبی متصل به قیرَوان و نیز زائران رومی

2:11  (چه یهودی و چه یهودی شده)؛ و همچنین مردمان کْرِت و عربستان – همه می‌شنویم که اینان به زبان ما مدح اعمال عظیم خدا را می‌گویند.»

2:12  پس همگی متحیر و سرگشته از یکدیگر می‌پرسیدند: «معنی این رویداد چیست؟»

2:13  امّا برخی نیز ریشخندکنان می‌گفتند: «اینان مست شرابند!»

2:14  آنگاه پِطرُس با آن یازده تن برخاست و صدای خود را بلند کرده، خطاب بدیشان گفت: «ای یهودیان و ای ساکنان اورشلیم، این را دریابید و به آنچه می‌گویم بدقّت گوش فرا‌‌دهید!

2:15  این مردان، بر‌‌خلاف آنچه شما پنداشته‌اید مست نیستند، زیرا هنوز ساعت سوّم از روز است!

2:16  بلکه این همان است که یوئیل نبی درباره‌اش چنین پیشگویی کرده بود:

2:17  «‹خدا می‌فرماید: در روزهای آخر از روح خود بر تمامی بشر فرو خواهم ریخت. پسران و دخترانتان نبوّت خواهند کرد، جوانانتان رؤیاها خواهند دید و پیرانتان خوابها.

2:18  و نیز در آن روزها، حتی بر غلامان و کنیزانم، از روح خود فرو خواهم ریخت و آنان نبوّت خواهند کرد.

2:19  بالا، در آسمان، عجایب، و پایین، بر زمین، آیاتی از خون و آتش و بخار به‌‌ظهور خواهم آورد.

2:20  پیش از فرا‌‌رسیدن روز عظیم و پرشکوه خداوند خورشید به تاریکی و ماه به خون بدل خواهد شد.

2:21  آنگاه هر که نام خداوند را بخواند، نجات خواهد یافت.›

2:22  «ای قوم اسرائیل، این را بشنوید: چنان که خود آگاهید، عیسای ناصری مردی بود که خدا با معجزات و عجایب و آیاتی که به‌‌دست او در میان شما ظاهر ساخت، بر حقانیتش گواهی داد.

2:23  آن مرد بنا بر مشیّت و پیشدانی خدا به شما تسلیم کرده شد و شما به‌‌دست بی‌دینان بر صلیبش کشیده، کشتید.

2:24  ولی خدا او را از دردهای مرگ رهانیده، برخیزانید، زیرا محال بود مرگ بتواند او را در چنگال خود نگاه دارد.

2:25  چنان که داوود دربارة او می‌فرماید: « ‹خداوند را همواره پیش روی خود دیده‌ام، چه او بر دست راست من است تا متزلزل نشوم.

2:26  از این‌‌رو دلم شاد است و زبانم در وجد، و بدنم نیز در امید ساکن خواهد بود.

2:27  چرا که جانم را در جهان مردگان رها نخواهی کرد و نخواهی گذاشت قدّوست فساد ببیند.

2:28  تو راههای حیات را به من نموده‌ای، و با حضور خود مرا از شادی لبریز خواهی کرد.›

2:29  «ای برادران، می‌توانم با اطمینان به شما بگویم که داوودِ پاتْریارْک وفات یافت و دفن شد و مقبره‌اش نیز تا به امروز نزد ما باقی است.

2:30  امّا او نبی بود و می‌دانست خدا برایش سوگند خورده است که کسی را از نسل او بر تخت سلطنت وی خواهد نشانید.

2:31  پس آینده را پیشاپیش دیده، دربارة رستاخیز مسیح گفت که جان او در جهان مردگان رها نگردد و بدنش نیز فساد نبیند.

2:32  خدا همین عیسی را برخیزانید و ما همگی شاهد بر آنیم.

2:33  او به‌‌دست راست خدا بالا برده شد و از پدر، روح‌القدسِ موعود را دریافت کرده، این را که اکنون می‌بینید و می‌شنوید، فرو ریخته است.

2:34  زیرا داوود خود به آسمان صعود نکرد، و با این‌‌همه گفت: « ‹خداوند به خداوند من گفت: «به‌‌دست راست من بنشین

2:35  تا آن هنگام که دشمنانت را کرسی زیر پایت سازم.»›

2:36  «پس قوم اسرائیل، جملگی به‌‌یقین بدانند که خدا این عیسی را که شما بر صلیب کشیدید، خداوند و مسیح ساخته است.»

2:37  چون این را شنیدند، دلریش گشته، به پِطرُس و سایر رسولان گفتند: «ای برادران، چه کنیم؟»

2:38  پِطرُس بدیشان گفت: «توبه کنید و هر یک از شما به نام عیسی مسیح برای آمرزش گناهان خود تعمید گیرید که عطای روح‌القدس را خواهید یافت.

2:39  زیرا این وعده برای شما و فرزندانتان و همة کسانی است که دورند، یعنی هر که خداوندْ خدای ما او را فرا‌‌خوانَد.»

2:40  پِطرُس با سخنان بسیار دیگر شهادت داد و ترغیبشان کرده، گفت: «خود را از این نسل منحرف برهانید!»

2:41  پس پیام او را پذیرفتند و تعمید گرفتند. در همان روز حدود سه هزار تن بدیشان پیوستند.

2:42  آنان خود را وقف تعلیم یافتن از رسولان و مصاحبت و پاره کردن نان و دعا کردند.

2:43  امّا بهت و حیرت بر همه مستولی شده بود، و عجایب و آیات بسیار به‌‌دست رسولان به‌‌ظهور می‌رسید.

2:44  مؤمنان همه با هم به‌‌سر می‌بردند و در همه چیز شریک بودند.

2:45  املاک و اموال خود را می‌فروختند و بهای آن را بر‌‌حسب نیاز هر کس بین همه تقسیم می‌کردند.

2:46  ایشان هر روز، یکدل در معبد گرد می‌آمدند و در خانه‌های خود نیز نان را پاره می‌کردند و با خوشی و صفای دل با هم خوراک می‌خوردند

2:47  و خدا را حمد می‌گفتند. تمامی خلقْ ایشان را عزیز می‌داشتند؛ و خداوند هر روزه نجات‌یافتگان را به جمعشان می‌افزود.