Esperanto - Job - 17

17:1  Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

17:2  Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

17:3  Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

17:4  Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

17:5  Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

17:6  Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

17:7  Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

17:8  La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

17:9  Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

17:10  Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

17:11  Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

17:12  La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

17:13  Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

17:14  Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

17:15  Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

17:16  En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.