Esperanto - Job - 37

37:1  Pri tio tremas mia koro Kaj saltas de sia loko.

37:2  Aŭskultu atente en la bruo Lian voĉon, Kaj la sonojn, kiuj eliras el Lia buŝo.

37:3  Sub la tutan ĉielon Li kurigas tion, Kaj Sian lumon al la randoj de la tero.

37:4  Post ĝi ekbruas la tondro; Li tondras per Sia majesta voĉo, Kaj oni ne povas tion haltigi, kiam aŭdiĝas Lia voĉo.

37:5  Mirinde tondras Dio per Sia voĉo; Li faras ion grandan, sed ne konatan.

37:6  Al la neĝo Li diras: Falu sur la teron; Ankaŭ al la pluvego, al Siaj fortaj pluvegoj.

37:7  Sur la manon de ĉiu homo Li metas sigelon, Por ke ĉiuj homoj sciu Lian faron.

37:8  La sovaĝa besto iras en sian kavon Kaj restas en sia loĝejo.

37:9  El la sudo venas ventego, Kaj de la nordo venas malvarmo.

37:10  De la spiro de Dio venas frosto, Kaj vasta akvo fariĝas kvazaŭ fandaĵo.

37:11  La nubojn Li pezigas per akvo, Kaj nubo disŝutas Lian lumon.

37:12  Li direktas ilin ĉirkaŭen, kien Li volas, Por ke ili plenumu ĉion, kion Li ordonas al ili, sur la tero:

37:13  Ĉu por puno de ia lando, Ĉu por favorkoraĵo Li ilin direktas.

37:14  Atentu tion, Ijob; Staru, kaj konsideru la miraklojn de Dio.

37:15  Ĉu vi scias, kiamaniere Dio agigas ilin Kaj aperigas lumon el Sia nubo?

37:16  Ĉu vi komprenas, ĉe la distiro de nubo, La miraklojn de Tiu, kiu estas la plej perfekta en la sciado?

37:17  Kiamaniere viaj vestoj varmiĝas, Kiam la tero kvietiĝas de sude?

37:18  Ĉu vi povas etendi kun Li la ĉielon, Firman kiel fandita spegulo?

37:19  Sciigu al ni, kion ni devas diri al Li; Mi nenion povas elkonjekti pro mallumo.

37:20  Ĉu estos rakontita al Li tio, kion mi parolas? Se iu parolos, li pereos.

37:21  Nun oni ne povas rigardi la lumon, kiu hele lumas en la ĉielo, Kiam la vento pasas kaj purigas ĝin.

37:22  De norde venas oro; Ĉirkaŭ Dio estas terura brilo.

37:23  La Plejpotenculon ni ne povas kompreni. Li estas granda en forto, justo, kaj vero; Li neniun premas.

37:24  Tial respektegas Lin la homoj; Kaj Li atentas neniun el la saĝuloj.