Esperanto - Job - 30

30:1  Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

30:2  Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

30:3  Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

30:4  Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

30:5  El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

30:6  En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

30:7  Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

30:8  Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

30:9  Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

30:10  Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

30:11  Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

30:12  Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

30:13  Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

30:14  Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

30:15  Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

30:16  Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

30:17  En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

30:18  Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

30:19  Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

30:20  Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

30:21  Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

30:22  Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

30:23  Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

30:24  Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

30:25  Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

30:26  Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

30:27  Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

30:28  Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

30:29  Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30:30  Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

30:31  Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.