FarOPV - Job - 7

7:1  «آیا برای انسان بر زمین مجاهده‌ای نیست؟ و روزهای وی مثل روزهای مزدور نی؟

7:2  مثل غلام که برای سایه اشتیاق دارد، و مزدوری که منتظر مزد خویش است،

7:3  همچنین ماههای بطالت نصیب من شده است، و شبهای مشقت برای من معین گشته.

7:4  چون می‌خوابم می‌گویم: کی برخیزم؟ و شب بگذرد و تا سپیده صبح ازپهلو به پهلو گردیدن خسته می‌شوم.

7:5  جسدم ازکرمها و پاره های خاک ملبس است، و پوستم تراکیده و مقروح می‌شود.

7:6  روزهایم از ماکوی جولا تیزروتر است، و بدون امید تمام می‌شود.

7:7  به یاد آور که زندگی من باد است، و چشمانم دیگر نیکویی را نخواهد دید.

7:8  چشم کسی‌که مرامی بیند دیگر به من نخواهد نگریست، وچشمانت برای من نگاه خواهد کرد و نخواهم بود.

7:9  مثل ابر که پراکنده شده، نابود می‌شود. همچنین کسی‌که به گور فرو می‌رود، برنمی آید.

7:10  به خانه خود دیگر نخواهد برگشت، و مکانش باز او را نخواهد شناخت.

7:11  پس من نیز دهان خود را نخواهم بست. از تنگی روح خود سخن می‌رانم، و از تلخی جانم شکایت خواهم کرد.

7:12  آیا من دریا هستم یا نهنگم که بر من کشیکچی قرار می‌دهی؟

7:13  چون گفتم که تخت خوابم مراتسلی خواهد داد و بسترم شکایت مرا رفع خواهد کرد،

7:14  آنگاه مرا به خوابها ترسان گردانیدی، و به رویاها مرا هراسان ساختی.

7:15  به حدی که جانم خفه شدن را اختیار کرد و مرگ رابیشتر از این استخوانهایم.

7:16  کاهیده می‌شوم ونمی خواهم تا به ابد زنده بمانم. مرا ترک کن زیراروزهایم نفسی است.

7:17  «انسان چیست که او را عزت بخشی، و دل خود را با او مشغول سازی؟

7:18  و هر بامداد از اوتفقد نمایی و هرلحظه او را بیازمایی؟

7:19  تا به کی چشم خود را از من برنمی گردانی؟ مرا واگذار تاآب دهان خود را فرو برم.

7:20  من گناه کردم، اما با تو‌ای پاسبان بنی آدم چه کنم؟ برای چه مرا به جهت خود هدف ساخته‌ای، به حدی که برای خود بار سنگین شده‌ام؟

7:21  و چرا گناهم رانمی آمرزی، و خطایم را دور نمی سازی؟ زیرا که الان در خاک خواهم خوابید، و مرا تفحص خواهی کرد و نخواهم بود.»