FarOPV - Job - 37

37:1  «از این نیز دل می‌لرزد و از جای خودمتحرک می‌گردد.

37:2  گوش داده، صدای آواز او را بشنوید، و زمزمه‌ای را که از دهان وی صادر می‌شود،

37:3  آن را در زیر تمامی آسمانهامی فرستد، و برق خویش را تا کرانهای زمین.

37:4  بعد از آن صدای غرش می‌کند و به آواز جلال خویش رعد می‌دهد و چون آوازش شنیده شدآنها را تاخیر نمی نماید.

37:5  خدا از آواز خودرعدهای عجیب می‌دهد. اعمال عظیمی که ماآنها را ادراک نمی کنیم به عمل می‌آورد،

37:6  زیرابرف را می‌گوید: بر زمین بیفت. و همچنین بارش باران را و بارش بارانهای زورآور خویش را.

37:7  دست هر انسان را مختوم می‌سازد تا جمیع مردمان اعمال او را بدانند.

37:8  آنگاه وحوش به ماوای خود می‌روند و در بیشه های خویش آرام می‌گیرند.

37:9  از برجهای جنوب گردباد می‌آید و ازبرجهای شمال برودت.

37:10  از نفخه خدا یخ بسته می‌شود و سطح آبها منجمد می‌گردد.

37:11  ابرها رانیز به رطوبت سنگین می‌سازد و سحاب، برق خود را پراکنده می‌کند.

37:12  و آنها به دلالت او به هر سو منقلب می‌شوند تا هرآنچه به آنها امرفرماید بر روی تمامی ربع مسکون به عمل آورند.

37:13  خواه آنها را برای تادیب بفرستد یا به جهت زمین خود یا برای رحمت.

37:14  «ای ایوب این را استماع نما. بایست و دراعمال عجیب خدا تامل کن.

37:15  آیا مطلع هستی وقتی که خدا عزم خود را به آنها قرار می‌دهد وبرق، ابرهای خود را درخشان می‌سازد؟

37:16  آیا تواز موازنه ابرها مطلع هستی؟ یا از اعمال عجیبه اوکه در علم، کامل است.

37:17  که چگونه رختهای توگرم می‌شود هنگامی که زمین از باد جنوبی ساکن می‌گردد.

37:18  آیا مثل او می‌توانی فلک رابگسترانی که مانند آینه ریخته شده مستحکم است؟

37:19  ما را تعلیم بده که با وی چه توانیم گفت، زیرا به‌سبب تاریکی سخن نیکو نتوانیم آورد.

37:20  آیا چون سخن گویم به او خبر داده می‌شود یاانسان سخن گوید تا هلاک گردد.

37:21  و حال آفتاب را نمی توان دید هرچند در سپهر درخشان باشد تاباد وزیده آن را پاک کند.

37:22  درخشندگی طلایی از شمال می‌آید و نزد خدا جلال مهیب است.

37:23  قادر مطلق را ادراک نمی توانیم کرد، او در قوت وراستی عظیم است و در عدالت کبیر که بی‌انصافی نخواهد کرد.

37:24  لهذا مردمان از او می‌ترسند، امااو بر جمیع دانادلان نمی نگرد.»