FarOPV - Job - 30

30:1  «و اما الان کسانی که از من خردسالترندبر من استهزا می‌کنند، که کراهت می‌داشتم از اینکه پدران ایشان را با سگان گله خود بگذارم.

30:2  قوت دستهای ایشان نیز برای من چه فایده داشت؟ کسانی که توانایی ایشان ضایع شده بود،

30:3  از احتیاج و قحطی بی‌تاب شده، زمین خشک را در ظلمت خرابی و ویرانی می‌خاییدند.

30:4  خبازی را در میان بوته‌ها می‌چیدند، و ریشه شورگیاه نان ایشان بود.

30:5  از میان (مردمان ) رانده می‌شدند. از عقب ایشان مثل دزدان، هیاهومی کردند.

30:6  در گریوه های وادیها ساکن می‌شدند. در حفره های زمین و در صخره‌ها.

30:7  در میان بوته‌ها عرعر می‌کردند، زیر خارها با هم جمع می‌شدند.

30:8  ابنای احمقان و ابنای مردم بی‌نام، بیرون از زمین رانده می‌گردیدند.

30:9  و اما الان سرود ایشان شده‌ام و از برای ایشان ضرب‌المثل گردیده‌ام.

30:10  مرا مکروه داشته، از من دورمی شوند، و از آب دهان بر رویم انداختن، بازنمی ایستند.

30:11  چونکه زه را بر من باز کرده، مرامبتلا ساخت. پس لگام را پیش رویم رها کردند.

30:12  از طرف راست من انبوه عوام الناس برخاسته، پاهایم را از پیش در می‌برند، و راههای هلاکت خویش را بر من مهیا می‌سازند.

30:13  راه مرا خراب کرده، به اذیتم اقدام می‌نمایند، و خود معاونی ندارند.

30:14  گویا از ثلمه های وسیع می‌آیند، و ازمیان خرابه‌ها بر من هجوم می‌آورند.

30:15  ترسها برمن برگشته، آبروی مرا مثل باد تعاقب می‌کنند، و فیروزی من مثل ابر می‌گذرد.

30:16  و الان جانم بر من ریخته شده است، و روزهای مصیبت، مرا گرفتارنموده است.

30:17  شبانگاه استخوانهایم در اندرون من سفته می‌شود، و پیهایم آرام ندارد.

30:18  ازشدت سختی لباسم متغیر شده است، و مرا مثل گریبان پیراهنم تنگ می‌گیرد.

30:19  مرا در گل انداخته است، که مثل خاک و خاکستر گردیده‌ام.

30:20  «نزد تو تضرع می‌نمایم و مرا مستجاب نمی کنی، و برمی خیزم و بر من نظر نمی اندازی.

30:21  خویشتن را متبدل ساخته، بر من بیرحم شده‌ای، با قوت دست خود به من جفا می‌نمایی.

30:22  مرا به باد برداشته، برآن سوار گردانیدی، و مرادر تندباد پراکنده ساختی.

30:23  زیرا می‌دانم که مرابه موت باز خواهی گردانید، و به خانه‌ای که برای همه زندگان معین است.

30:24  یقین بر توده ویران دست خود را دراز نخواهد کرد، و چون کسی دربلا گرفتار شود، آیا به این سبب استغاثه نمی کند؟

30:25  آیا برای هر مستمندی گریه نمی کردم، و دلم به جهت مسکین رنجیده نمی شد.

30:26  لکن چون امید نیکویی داشتم بدی آمد، و چون انتظار نورکشیدم ظلمت رسید.

30:27  احشایم می‌جوشد وآرام نمی گیرد، و روزهای مصیبت مرا درگرفته است.

30:28  ماتم‌کنان بی‌آفتاب گردش می‌کنم و درجماعت برخاسته، تضرع می‌نمایم.

30:29  برادرشغالان شده‌ام، و رفیق شترمرغ گردیده‌ام.

30:30  پوست من سیاه گشته، از من می‌ریزد، واستخوانهایم از حرارت سوخته گردیده است.

30:31  بربط من به نوحه گری مبدل شده و نای من به آواز گریه کنندگان.