Dari - Psalms - 139

139:1  ای خداوند، تو مرا آزموده ای و می شناسی.

139:2  تو نشستن و برخاستن مرا می دانی و فکرهای مرا از دور فهمیده ای.

139:3  راه و خوابگاه مرا تفتیش کرده ای و همۀ طریق های مرا می دانی.

139:4  زیرا که سخنی بر زبان من نیست، جزء اینکه تو ای خداوند آنرا تماماً دانسته ای.

139:5  از هر طرف مرا احاطه کرده ای و با قدرت خود حفظم می کنی.

139:6  اینگونه معرفت برایم بسیار عجیب است و بلندتر از توان درک من.

139:7  از روح تو کجا بروم؟ و از حضور تو کجا بگریزم؟

139:8  اگر به آسمان صعود کنم، تو آنجا هستی! و اگر در دنیای مُردگان بستر بگسترانم اینک تو آنجا هستی!

139:9  اگر بسوی طلوع آفتاب پرواز کنم و یا اگر در غرب ترین نقطۀ بحر ساکن شوم،

139:10  در آنجا نیز دست تو مرا رهبری نموده و دست راست تو مرا خواهد گرفت.

139:11  اگر بگویم: «تاریکی مرا بپوشاند و روشنایی گرداگرد من شب شود.»

139:12  بازهم تاریکی نزد تو تاریک نیست و شب مثل روز روشن و تاریکی مانند روشنایی است.

139:13  زیرا که تو آفریدگار دل و وجود من هستی؛ مرا در رَحِم مادرم نقش بستی.

139:14  تو را می ستایم زیرا که بطور مهیب و عجیب ساخته شده ام. کارهای تو شگفت انگیز است و جان من این را خوب می داند.

139:15  استخوانهایم از تو پنهان نبود وقتی که در نهان ساخته می شدم و در آغوش زمین نقشبندی می گشتم.

139:16  چشمان تو جنین مرا دیده است و پیش از آنکه روزهای زندگی من آغاز شود، تو همۀ آن ها را در کتاب خود ثبت کرده بودی.

139:17  ای خدا، فکرهای تو نزد من چقدر گرامی است و همگی آن ها چه عظیم است!

139:18  اگر آن ها را بشمارم، از ریگ زیاده است. وقتی که بیدار می شوم هنوز نزد تو حاضر هستم.

139:19  یقیناً ای خدا شریران را خواهی کشت، پس ای مردمان خون ریز از من دور شوید.

139:20  آن ها دربارۀ تو حرفهای پلید می زنند و دشمنانت نام تو را بیهوده بر زبان می آورند.

139:21  ای خداوند آیا نفرت نمی دارم از آنانی که تو را نفرت می دارند، و آیا مخالفان تو را ناپسند نمی شمارم؟

139:22  ایشان را به نفرت تام نفرت می دارم. ایشان را دشمنان خویشتن می شمارم.

139:23  ای خدا، مرا امتحان کن و دل مرا بشناس. مرا بیازما و فکرهای مرا بدان،

139:24  و ببین که آیا در من راه فساد است! و مرا به طریق جاودانی هدایت فرما.