Dari - Psalms - 119

119:1  خوشا به حال کاملان طریق که پیرو شریعت خداوند هستند.

119:2  خوشا به حال آنانی که شهادات او را حفظ می کنند و با تمامی دل او را می طلبند.

119:3  کج روی نیز نمی کنند، بلکه در راههای خداوند قدم بر می دارند.

119:4  تو به ما وصایای خود را امر فرموده ای تا آن ها را تماماً نگاه داریم.

119:5  کاش که راههای من مستحکم شود تا فرایض تو را بجا آورم.

119:6  آنگاه خجل نخواهم شد چون تمام اوامر تو را در مد نظر خود دارم.

119:7  تو را به راستی دل سپاس خواهم گفت، وقتی داوری های عادلانۀ تو را بیاموزم.

119:8  فرایض تو را بجا می آورم، پس هیچگاهی مرا ترک مکن.

119:9  به چه چیز می تواند مرد جوان راه خود را پاک نگاه دارد؟ با محافظت آن موافق کلام تو.

119:10  از دل و جان در طلب تو هستم، پس نگذار که از اوامر تو سرکشی کنم.

119:11  کلام تو را در دل نگاه می دارم که مبادا به تو گناه ورزم.

119:12  ای خداوند تو متبارک هستی! فرایض خود را به من بیاموز.

119:13  تمامی داوری های دهان تو را به لب های خود بیان می کنم.

119:14  در طریق شهادات تو، بیشتر از کسب ثروت شادمانم.

119:15  در وصایای تو تفکر می کنم و به طریق های تو توجه می نمایم.

119:16  از فرامین تو لذت می برم، پس کلام تو را فراموش نمی کنم.

119:17  به بندۀ خود احسان کن تا زنده بمانم و کلام تو را حفظ نمایم.

119:18  چشمانم را باز کن تا حقایق شگفت انگیز احکام تو را ببینم.

119:19  من در این دنیا بیگانه هستم، پس اوامر خود را از من مخفی مدار.

119:20  همه وقت جان من از اشتیاق به داوری های تو بی تاب می شود.

119:21  مردمان متکبر و ملعون را که از اوامر تو گمراه می شوند، سرزنش می کنی.

119:22  ننگ و رسوایی را از من بگردان، زیرا که شهادات تو را حفظ کرده ام.

119:23  حاکمان نیز نشسته و بر ضد من سخن می گویند، لیکن بندۀ تو در فرایض تو تفکر خواهد کرد.

119:24  شهادات تو مایۀ خوشی من، و همیشه راهنمای من بوده اند.

119:25  جان من به خاک نزدیک شده است؛ مرا موافق کلام خود زنده ساز.

119:26  راههای زندگی خود را به حضور تو بیان کردم و تو مرا اجابت نمودی، پس احکام خود را به من بیاموز.

119:27  طریق وصایای خود را به من بفهمان، تا در کارهای شگفت انگیز تفکر نمایم.

119:28  دل من از غم و اندوه آب شده است، مرا موافق کلام خود استوار گردان.

119:29  راه دروغ را از من دور کن و احکام خود را به من لطف فرما.

119:30  راه راستی را اختیار کرده و داوری های تو را پیش خود می گذارم.

119:31  شهادات تو در دلم جا دارد، پس ای خداوند مرا شرمنده نساز.

119:32  در طریق اوامر تو می دوم با اشتیاق پیش می روم، زیرا که دل مرا از بند رها ساختی.

119:33  ای خداوند طریق احکام خود را به من بیاموز و من آن ها را تا به آخر نگاه می دارم.

119:34  مرا فهم بده و من از شریعت تو اطاعت کرده و با تمام دل آنرا بجا می آورم.

119:35  مرا در طریق اوامر خود رهنمود گردان، زیرا که راه تو برایم دلپذیر است.

119:36  دل مرا به شهادات خود مایل گردان، نه به سوی طمع.

119:37  چشمانم را از دیدن چیزهای باطل برگردان و در طریق خود مرا احیاء کن.

119:38  طبق وعده ای که به بندۀ خویش داده ای، عمل کن. همان وعده ای که به ترسندگان خود داده ای.

119:39  رسوایی را که از آن می ترسم از من دور کن زیرا داوری های تو نیکوست.

119:40  چقدر زیاد مشتاق وصایای تو هستم! بر حسب عدالت خود مرا احیاء کن.

119:41  ای خداوند، رحمت تو به من برسد و نجات تو بر حسب کلام تو.

119:42  تا بتوانم ملامت کنندۀ خود را جواب دهم، زیرا به کلام تو توکل دارم.

119:43  کلام راستی را هیچگاه از دهانم مگیر، زیرا که به داوری های تو امیدوارم

119:44  و احکام تو را پیوسته نگاه می دارم تا ابدالآباد.

119:45  در آزادی راه می روم زیرا که وصایای ترا طلبیده ام.

119:46  از شهادات تو نزد پادشاهان سخن می گویم و خجل نخواهم شد،

119:47  زیرا احکام تو را دوست دارم و اطاعت از آن ها برایم لذت بخش است.

119:48  دستهای خود را به سوی اوامر تو بلند می کنم، زیرا که آن ها را دوست می دارم و در فرایض تو تفکر می کنم.

119:49  کلام خود را با بندۀ خویش بیاد آور، زیرا مرا بوسیلۀ آن امید داده ای.

119:50  این در وقت سختی و مصیبت تسلی من است، زیرا کلام تو مرا زنده نگاه می دارد.

119:51  متکبران مرا بسیار مسخره می کنند، لیکن من از احکام تو رو بر نمی گردانم.

119:52  ای خداوند، داوری های تو را از قدیم بیاد می آورم و خویشتن را تسلی می دهم.

119:53  وقتی می بینم که اشخاص شریر احکام تو را بجا نمی آورند، از خشم به جوش می آیم.

119:54  فرایض تو، در دوران غربت من در این دنیا، سرود من هستند.

119:55  ای خداوند، نام تو را در شب بیاد می آورم و احکام تو را نگاه می دارم.

119:56  این است آنچه برایم تعیین شده است، زیرا که وصایای تو را نگاه می دارم.

119:57  خداوند بهرۀ من است، پس می گویم که کلام تو را نگاه می دارم.

119:58  از صمیم قلب خواستار رضای تو می باشم. بر حسب کلام خود بر من رحم فرما.

119:59  در راههای خود تفکر می کنم و پاهای خود را به شهادات تو مایل می سازم.

119:60  می شتابم تا بدون تأخیر اوامرت را بجا آورم.

119:61  اگر ریسمانهای شریران هم مرا احاطه کنند، احکام تو را فراموش نخواهم کرد.

119:62  در نصف شب بیدار می شوم و تو را به خاطر داوری های عادلانۀ تو ستایش می کنم.

119:63  من دوست همۀ ترسندگان تو هستم که وصایای تو را نگاه می دارند.

119:64  ای خداوند، زمین از رحمت تو پُر است؛ احکام خود را به من بیاموز!

119:65  با بندۀ خود احسان نمودی، ای خداوند موافق کلام خویش.

119:66  فهم و معرفت را به من بیاموز، زیرا که به اوامر تو اعتماد دارم.

119:67  قبل از اینکه مصیبت را ببینم، گمراه شده بودم، لیکن حالا کلام تو را بجا می آورم.

119:68  تو نیکو هستی و نیکویی می کنی. فرایض خود را به من بیاموز.

119:69  متکبران دربارۀ من دروغ گفتند، اما من به تمامی دل وصایای تو را نگاه می دارم.

119:70  دل ایشان از شدت چربی سخت شده است، ولی من از احکام تو لذت می برم.

119:71  مرا نیکوست که مصیبت را دیدم، تا فرایض تو را بیاموزم.

119:72  احکام دهان تو برای من بهتر است از هزاران طلا و نقره.

119:73  دستهای تو مرا ساخته و آفریده است. مرا فهیم گردان تا اوامر تو را بیاموزم.

119:74  ترسندگان تو از دیدن من خوشحال می شوند، زیرا به کلام تو امیدوار هستم.

119:75  ای خداوند، می دانم که داوری های تو عادلانه است و در وفاداری خود مرا تنبیه نموده ای.

119:76  پس رحمت تو برای من تسلی شود، موافق کلام تو با بندۀ خویش.

119:77  مرا از رحمت های خود برخوردار کن تا زنده بمانم و از احکام تو لذت ببرم.

119:78  متکبران خجل شوند، زیرا که با دروغهای خود مرا اذیت کردند و اما من در وصایای تو تفکر می کنم.

119:79  ترسندگان تو پیش من برگردند و آنانی که شهادات تو را می دانند.

119:80  دل من در فرایض تو کامل شود، تا شرمنده نشوم.

119:81  جان من در انتظار اینکه مرا نجات دهی از حال رفته است، لیکن به کلام تو امیدوار هستم.

119:82  چشمانم برای کلام تو تار گردیده است و می پرسم که چه وقت مرا تسلی خواهی داد.

119:83  مانند مَشکِ دود زده خشک شده ام، اما احکام تو را فراموش نکرده ام.

119:84  تا به کی بنده ات صبر کند؟ چه وقت جفاکنندگانم را داوری خواهی نمود؟

119:85  متکبران برای من چاهها کندند، زیرا که از شریعت تو نافرمانی می کنند.

119:86  همۀ اوامر تو راست است. بر من ناحق جفا کردند، پس مرا امداد فرما.

119:87  نزدیک بود مرا از روی زمین نابود کنند، اما من وصایای تو را ترک نکردم.

119:88  بر حسب رحمت خود مرا زنده ساز تا شهادات دهان تو را نگاه دارم.

119:89  ای خداوند کلام تو تا ابدالآباد در آسمان ها پایدار است.

119:90  وفاداری تو نسل اندر نسل است، زمین را که آفریده ای پابرجا می ماند.

119:91  برای داوری های تو تا امروز ایستاده اند زیرا که همه در خدمت تو هستند.

119:92  اگر لذت و خوشی من در احکام تو نمی بود، به یقین که در خواری و ذلت خویش نابود می شدم.

119:93  وصایای تو را تا ابد فراموش نمی کنم زیرا به آن ها مرا زنده ساخته ای.

119:94  من از آن تو هستم؛ مرا نجات ده، زیرا که وصایای تو را می طلبم.

119:95  شریران برای من انتظار کشیدند تا مرا نابود کنند، ولی من به شهادات تو تفکر می کنم.

119:96  برای هر کمالی انتهایی دیدم، لیکن حکم تو بی نهایت وسیع است.

119:97  احکام تو را چقدر دوست می دارم؛ تمامی روز تفکر من است.

119:98  اوامر تو مرا حکیمتر از دشمنانم می سازد، زیرا که همیشه نزد من می باشد.

119:99  فهیم تر از همۀ معلمانم شدم، زیرا که شهادات تو تفکر من است.

119:100  عاقلتر از بزرگان قوم شدم، زیرا که وصایای تو را نگاه می دارم.

119:101  پاهای خود را از هر راه بد دور نگاه میدارم، تا اینکه کلام تو را بجا آورم.

119:102  از داوری های تو رو بر نمی گردانم، چونکه تو آن ها را به من آموختی.

119:103  کلام تو برای من گوارا و شیرینتر از عسل است.

119:104  وصایای تو به من دانایی می آموزد. بنابراین از هر راه دروغ نفرت دارم.

119:105  کلام تو برای پاهای من چراغ و برای راههای من نور است.

119:106  قول داده ام و به آن وفا می کنم که از اوامر تو پیروی نموده و داوری های عدالت تو را نگاه دارم.

119:107  بسیار رنج دیده ام. ای خداوند، موافق کلام خود مرا زنده ساز!

119:108  ای خداوند، عرض شکران و دعای مرا بپذیر و داوری های خود را به من بیاموز.

119:109  جان من همیشه در خطر است، اما احکام تو را از یاد نمی برم.

119:110  شریران برای من دام گسترده اند، اما از وصایای تو گمراه نمی شوم.

119:111  شهادات تو برای من میراث ابدی و مایۀ خوشی دل من است.

119:112  دل خود را برای بجا آوردن فرایض تو مایل ساختم، تا به ابد و تا آخر.

119:113  از مردمان دو رو بیزارم، لیکن احکام تو را دوست دارم.

119:114  تو پناهگاه و سپر من هستی و به کلام تو امیدوار هستم.

119:115  ای بدکاران از من دور شوید! من اوامر خدای خویش را نگاه می دارم.

119:116  مرا بر حسب کلام خود تأیید کن تا زنده شوم و از امید خود خجل نگردم.

119:117  مرا تقویت کن تا رستگار گردم و بر فرایض تو دایماً نظر نمایم.

119:118  همۀ کسانی را که از فرایض تو دور شده اند، از حضور خود می رانی و فریب آن ها را باطل می گردانی.

119:119  جمیع شریران را مثل تفاله دور می ریزی، بنابراین شهادات تو را دوست می دارم.

119:120  از ترس تو به خود می لرزم و از داوری هایت وحشت می کنم.

119:121  راستی و عدالت را بجا آوردم. مرا به دست ظالمان مسپار.

119:122  برای سعادت بندۀ خود ضامن شو تا متکبران بر من ظلم نکنند.

119:123  چشمانم برای نجات تو تار شده است و برای کلام عدالت تو.

119:124  با بندۀ خویش موافق رحمت خود رفتار کن و احکام خود را به من بیاموز.

119:125  من بندۀ تو هستم، مرا فهیم گردان تا شهادات تو را بدانم.

119:126  وقت آن است که خداوند عمل کند زیرا که احکام تو را باطل نموده اند.

119:127  اوامر تو را بیشتر از طلا دوست می دارم، زیادتر از زر خالص.

119:128  همۀ وصایای تو را در هر مورد راست می دانم، و از همه راههای دروغ نفرت دارم.

119:129  شهادات تو شگفت انگیز است. بنابراین، من آن ها را نگاه می دارم.

119:130  کشف کلام تو نور می بخشد و ساده دلان را فهیم می گرداند.

119:131  با اشتیاق زیاد و با هر نَفَس خود، خواهان وصایای تو هستم.

119:132  بر من نظر کن و کَرَم فرما، بر حسب عادت خویش به آنانی که نام تو را دوست می دارند.

119:133  قدم های مرا در کلام خود پایدار ساز، تا هیچ بدی بر من تسلط نیابد.

119:134  مرا از ظلم انسان خلاصی ده، تا وصایای تو را نگاه دارم.

119:135  روی خود را بر بندۀ خود روشن ساز و احکام خود را به من بیاموز.

119:136  سیل اشک از چشمانم جاری است، زیرا مردم از احکام تو پیروی نمی کنند.

119:137  ای خداوند، تو عادل هستی و داوری های تو راست است.

119:138  شهادات خود را در عدالت و امانت قرار داده ای.

119:139  غیرت من مرا از بین می برد، زیرا دشمنانم کلام تو را فراموش کرده اند.

119:140  کلام تو بی نهایت مصفی است و بندۀ تو آنرا دوست دارد.

119:141  من کوچک و حقیر هستم، اما وصایای تو را از یاد نمی برم.

119:142  عدالت تو عدل است تا ابد و احکام تو راست است.

119:143  تنگی و ضیقی مرا فرا گرفته است، اما اوامر تو برای من لذت بخش است.

119:144  شهادات تو عادل است تا ابد. مرا خردمند گردان تا زنده شوم.

119:145  به تمامیِ دل خوانده ام. ای خداوند مرا جواب ده تا احکام تو را نگاه دارم!

119:146  تو را خوانده ام، پس مرا نجات ده و شهادات تو را نگاه می دارم.

119:147  پیش از طلوع آفتاب عذر و زاری می کنم و به کلام تو امیدوار می باشم.

119:148  تمام شب چشمان خود را بیدار نگه داشتم، تا در کلام تو تفکر نمایم.

119:149  بر حسب رحمت خود آواز مرا بشنو. ای خداوند موافق داوری های خود مرا زنده ساز.

119:150  آنانی که در پی شرارت می روند و دور از احکام تو هستند، به من نزدیک می شوند.

119:151  اما تو ای خداوند نزدیک هستی و جمیع اوامر تو راست است.

119:152  مدتها پیش، از شهادات تو دانسته ام که آن ها را تا به ابد برقرار نموده ای.

119:153  بر ذلت و خواری من نظر کن و مرا خلاصی ده، زیرا احکام تو را فراموش نمی کنم.

119:154  در دعوی من دادرسی فرما و مرا رهایی ده و بر حسب کلام خویش مرا زنده ساز.

119:155  نجات از شریران دور است، زیرا که فرایض تو را نمی طلبند.

119:156  ای خداوند، رحمت های تو بسیار است. بر حسب داوری های خود مرا زنده ساز.

119:157  جفاکنندگان و دشمنان من بسیار اند، اما از شهادات تو رو بر نمی گردانم.

119:158  خیانتکاران را دیدم و از آن ها متنفر شدم، زیرا کلام تو را نگاه نمی دارند.

119:159  ببین که وصایای تو را دوست می دارم. ای خداوند، بر حسب رحمت خود مرا زنده ساز!

119:160  تمام کلام تو بر حق و همۀ داوری های تو عادلانه و تا به ابد است.

119:161  مردمان قدرتمند بی جهت بر من جفا کردند، اما دل من از کلام تو ترسان است.

119:162  من در کلام تو شادمان هستم، مثل کسی که گنجی را یافته باشد.

119:163  دروغ را زشت دانسته و از آن متنفرم، ولی احکام تو را دوست می دارم.

119:164  روزانه هفت بار تو را ستایش می کنم، برای داوری های عادلانۀ تو.

119:165  کسانی که احکام تو را دوست دارند، سلامتی بزرگی دارند و هیچ چیز باعث لغزش ایشان نخواهد شد.

119:166  ای خداوند، منتظر نجات از جانب تو هستم و اوامر تو را بجا می آورم.

119:167  جان من شهادات تو را نگاه داشته است و آن ها را بی نهایت دوست می دارم.

119:168  وصایا و شهادات تو را نگاه داشته ام، زیرا که تمام طریق های من در مد نظر تو است.

119:169  ای خداوند، فریاد من به حضور تو برسد. بر حسب کلام خود مرا فهیم گردان.

119:170  مناجات من به حضور تو برسد. بر حسب کلام خود مرا خلاصی ده.

119:171  لبهای من پیوسته تو را ستایش کند، زیرا فرایض خود را به من آموخته ای.

119:172  زبان من کلام تو را بسراید زیرا که تمام اوامر تو عدل است.

119:173  دست تو برای اعانت من برسد، زیرا که وصایای تو را برگزیده ام.

119:174  ای خداوند برای نجات تو مشتاق بوده ام و شریعت تو مایۀ خوشی من است.

119:175  جان من زنده شود تا تو را ستایش کنم و داوری های تو کمک کنندۀ من باشد.

119:176  مثل گوسفندِ گمشده سرگردانم، بندۀ خود را دریاب، زیرا که اوامر تو را فراموش نمی کنم.