PolGdanska - Mark - 4

4:1  I począł zasię uczyć przy morzu; i zgromadził się do niego lud wielki, tak iż wstąpiwszy w łódź, siedział na morzu, a wszystek lud był przy morzu na ziemi.

4:2  I nauczał ich wiele rzeczy w podobieństwach, a mówił do nich w nauce swojej: Słuchajcie!

4:3  Oto wyszedł rozsiewca, aby rozsiewał.

4:4  I stało się, gdy rozsiewał, że jedno padło podle drogi, a ptaki niebieskie przyleciały i podziobały je.

4:5  Drugie zasię padło na miejsce opoczyste, gdzie nie miało wiele ziemi; i prędko weszło, przeto iż nie miało głębokości ziemi;

4:6  A gdy słońce weszło, wygorzało, a iż korzenia nie miało, uschło.

4:7  A drugie padło między ciernie; i wzrosły ciernie i zadusiły je, i nie wydało pożytku.

4:8  Drugie zasię padło na ziemię dobrą, i wydało pożytek bujno wschodzący i rosnący; i przyniosło jedno trzydziesiątny, a drugie sześćdziesiątny, a drugie setny.

4:9  I mówił im: Kto ma uszy ku słuchaniu, niechaj słucha.

4:10  A gdy sam tylko był, pytali go ci, co przy nim byli ze dwunastoma, o to podobieństwo.

4:11  A on im odpowiedział: Wam dano wiedzieć tajemnicę królestwa Bożego; ale tym, którzy są obcymi, wszystko się podawa w podobieństwach;

4:12  Aby patrząc patrzeli, ale nie widzieli, i słysząc słyszeli, ale nie zrozumieli, by się snać nie nawrócili, a byłyby im grzechy odpuszczone.

4:13  Zatem rzekł do nich: Nie rozumiecie tego podobieństwa? A jakoż zrozumiecie wszystkie inne podobieństwa?

4:14  Rozsiewca on rozsiewa słowo.

4:15  A którzy podle drogi, ci są, którym się rozsiewa słowo; ale gdy usłyszeli, zaraz przychodzi szatan, a wybiera słowo wsiane w serca ich.

4:16  Także i ci, którzy na opoczystych miejscach posiani są, ci są, którzy, gdy usłyszeli słowo, zaraz je z radością przyjmują;

4:17  Wszakże nie mają korzenia w sobie, ale są doczesnymi; potem, gdy przychodzi ucisk albo prześladowanie dla słowa, wnet się gorszą;

4:18  A którzy między cierniem są posiani, ci są, którzy słuchają słowa;

4:19  Ale pieczołowanie świata tego i omamienie bogactw, i pożądliwości innych rzeczy, wszedłszy zaduszają słowo, i staje się bez pożytku.

4:20  A którzy na dobrą ziemię przyjęli nasienie, ci są, co słuchają słowa, i przyjmują je, przynoszą pożytek, jedno trzydziesiątny, a drugie sześćdziesiątny, a drugie setny.

4:21  Nadto mówił im: Izali przynoszą świecę, aby wstawiona była pod korzec albo pod łoże? izali nie dlatego, aby ją na świecznik wstawiono?

4:22  Bo nic nie masz tajemnego, co by nie miało być objawiono; ani się stało co skrytego, aby na jaw nie wyszło.

4:23  Jeźli kto ma uszy ku słuchaniu, niechaj słucha!

4:24  I rzekł do nich: Patrzcież, czego słuchacie; jaką miarą mierzycie, taką wam będzie odmierzono, a będzie wam przydano, którzy słuchacie.

4:25  Albowiem kto ma, będzie mu dano; a kto nie ma, i to, co ma, będzie od niego odjęto.

4:26  I mówił: Takie jest królestwo Boże, jako gdyby człowiek wrzucił nasienie w ziemię;

4:27  A spałby i wstawałby we dnie i w nocy, a nasienie by weszło i urosło, gdy on nie wie.

4:28  Boć ziemia sama z siebie pożytek wydawa, naprzód trawę, potem kłos, a potem zupełne zboże w kłosie.

4:29  A skoro się okaże urodzaj, wnet gospodarz zapuszcza sierp; bo żniwo przyszło.

4:30  Nad to rzekł: Do czego przypodobamy królestwo Boże, albo którem je podobieństwem wyrazimy?

4:31  Jest jako ziarno gorczyczne; które, gdy wsiane bywa w ziemię, najmniejsze jest ze wszystkich nasion, które są na ziemi.

4:32  Ale gdy bywa wsiane, wzrasta, i bywa największe nad wszystkie jarzyny, i rozpuszcza gałęzie wielkie, tak iż pod cieniem jego mogą sobie czynić gniazda ptaki niebieskie.

4:33  I przez wiele takich podobieństw mówił do nich słowo, tak jako słuchać mogli.

4:34  A bez podobieństwa nie mówił do nich; wszakże uczniom swym wszystko z osobna wykładał.

4:35  I rzekł do nich w tenże dzień, gdy już był wieczór: Przeprawmy się na drugą stronę.

4:36  A rozpuściwszy lud, wzięli go z sobą, tak jako był w łodzi; ale i inne łódki były przy nim.

4:37  Tedy powstała wielka nawałność wiatru, a wały biły na łódź, tak że się już napełniała.

4:38  A on na zadzie łodzi spał na wezgłówku; i obudzili go i mówili mu: Nauczycielu! nie dbasz, że giniemy?

4:39  A tak ocknąwszy się, zgromił wiatr, i rzekł morzu: Umilknij, a uśmierz się. I przestał wiatr, a stało się wielkie uciszenie.

4:40  Zatem rzekł im: Przecz jesteście tak bojaźliwi? Jakoż nie macie wiary?

4:41  I bali się bojaźnią wielką, i mówili jedni do drugich: Któż wżdy ten jest, że mu i wiatr i morze są posłuszne?