PolGdanska - Job - 27

27:1  Potem dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:

27:2  Jako żyje Bóg, który odrzucił sąd mój, a Wszechmocny, który gorzkości nabawił duszy mojej:

27:3  Że póki staje tchu we mnie, i ducha Bożego w nozdrzach moich,

27:4  Nie będą mówiły wargi moje nieprawości, a język mój nie będzie powiadał zdrady.

27:5  Nie daj Boże, żebym was miał usprawiedliwiać; póki dech we mnie, nie odstąpię od niewinności mojej.

27:6  Sprawiedliwości mojej trzymać się będę, a nie puszczę się jej; nie zawstydzi mię serce moje, pókim żyw.

27:7  Nieprzyjaciel mój będzie jako niezbożnik, a który powstaje przeciwko mnie, jako złośnik.

27:8  Co bowiem za nadzieja jest obłudnika, który się w łakomstwie kocha, gdy Bóg wydrze duszę jego.

27:9  Izali Bóg usłyszy wołanie jego, gdy nań ucisk przyjdzie?

27:10  Izaż się w Wszechmocnym rozkocha? a będzie wzywał Boga na każdy czas?

27:11  Uczę was, będąc w ręce Bożej, a jako idę z Wszechmocnym, nie taję.

27:12  Oto wy to wszyscy widzicie; przeczże wżdy próżność mówicie?

27:13  Tenci jest dział człowieka bezbożnego u Boga, a toć dziedzictwo okrutnicy od Wszechmocnego wezmą.

27:14  Jeźli się rozmnożą synowie jego, pójdą pod miecz: a potomstwo jego nie nasyci się chleba.

27:15  Którzy po nim zostaną w śmierci pogrzebieni będą, a wdowy jego nie będą go płakały;

27:16  Choćby srebra nazgromadzał jako prochu, a nasprawiał szat jako błota:

27:17  Tedy nasprawiać ich on, ale sprawiedliwy oblekać je będzie, a srebro ono niewinny dzielić będzie.

27:18  Zbuduje dom swój jako mól, a jako stróż budę wystawi.

27:19  Bogaty zaśnie, a nie będzie pogrzebiony; spojrzyli kto, alić go niemasz.

27:20  Zachwycą go strachy jako wody, w nocy go porwie wicher.

27:21  Pochwyci go wiatr wschodni, a odejdzie; bo wicher ruszył go z miejsca swego.

27:22  Toć Bóg nań dopuści, a nie przepuści mu, choć przed ręką jego prędko uciekać będzie.

27:23  Klaśnie każdy nad nim rękoma swemi, i wysyka go z miejsca swego.