NorSMB - Job - 11

11:1  Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:

11:2  «Skal slik ei svalling ei få svar? Skal slik ein storpratar få rett?

11:3  Skal menner for din ordflaum tegja? Skal du få spotta utan skjemsla?

11:4  Du segjer: «Rein er læra mi, eg skuldfri er i dine augo.»

11:5  Men dersom berre Gud vil tala og opna munnen sin mot deg,

11:6  og syna deg sin løynde visdom, kor han eig vit i dobbelt mål! Då skulde du nok skyna at Gud gjev deg noko til av syndi.

11:7  Skal tru Guds tankedjup du kjenner? Hev du nått fram til Allvalds grensa?

11:8  Høgar’ enn himmelen - kva gjer du? Djupar’ enn helheimen - kva veit du?

11:9  Lenger enn jordi strekkjer seg og breidare enn havet sjølv.

11:10  Når han skrid fram og legg i lekkjor, stemnar til doms, kven stoggar honom?

11:11  Han kjenner deim som talar lygn; han ser den falske utan leiting.

11:12  Det tome hovud fær forstand, og asenfolen vert til mann.

11:13  Men vil du bu ditt hjarta rett og henderne mot honom breida

11:14  og halda svik frå handa di og urett burte frå ditt tjeld,

11:15  då kann du lyt’laust hovud lyfta, då stend du fast og ræddast ikkje;

11:16  då kann du gløyma all di møda, liksom ei elv som framum rann.

11:17  Klårar’ enn dagen stend ditt liv, og myrkret vert til morgongråe;

11:18  då er du trygg, då hev du von, du ottelaus til kvile gjeng.

11:19  Du ligg, og ingen upp deg skræmer, og mange vil deg gjerne tekkjast.

11:20  Men augo veiknar på dei vonde; dei hev ’kje nokor tilflugt meir, men ventar på å anda ut.»