NorSMB - Job - 9

9:1  Då tok Job til ords og sagde:

9:2  «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?

9:3  Um han med honom vilde trætta, han kann ’kje svara eitt til tusund.

9:4  Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,

9:5  som fjelli flyt, dei veit ’kje av det, og velter deim upp i harm,

9:6  som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,

9:7  som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,

9:8  som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,

9:9  hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?

9:10  Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?

9:11  Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.

9:12  Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»

9:13  Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.

9:14  Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?

9:15  Um eg hev rett, eg kann ’kje svara, men lyt min domar be um nåde.

9:16  Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.

9:17  Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,

9:18  han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.

9:19  Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?

9:20  Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.

9:21  Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.

9:22  Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.

9:23  Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.

9:24  Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det ’kje han, kven er det då?

9:25  Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;

9:26  Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.

9:27  Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,

9:28  då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.

9:29  For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?

9:30  Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.

9:31  Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.

9:32  Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;

9:33  d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.

9:34  Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,

9:35  eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.