NorSMB - Job - 30

30:1  Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

30:2  Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

30:3  Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

30:4  og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

30:5  Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

30:6  Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

30:7  og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

30:8  ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

30:9  No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

30:10  Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

30:11  Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

30:12  Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

30:13  Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

30:14  Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

30:15  Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

30:16  No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

30:17  Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

30:18  Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

30:19  Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

30:20  Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

30:21  Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

30:22  Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

30:23  Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

30:24  Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

30:25  Gret eg ’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

30:26  Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

30:27  Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

30:28  Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

30:29  Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

30:30  Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

30:31  Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.