NorSMB - Job - 20

20:1  Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:

20:2  «Difor gjev mine tankar svar, og difor stormar det i meg.

20:3  Ei skamleg skrapa fær eg høyra, men kloke svar mi ånd gjev meg.

20:4  Veit du ’kje at frå ævords tid, frå mannen fyrst på jord vart sett,

20:5  ugudlege hev stokkut jubel, vanheilage stuttvarug gleda?

20:6  Når modet hans til himmels stig, når hovudet mot sky han lyfter,

20:7  han evig gjeng til grunns som skarnet; «Kvar er han?» spør dei, honom såg.

20:8  Lik draumen glid han burt og kverv, vert jaga som ei nattesyn.

20:9  Han burte er for alle augo, hans stad veit ikkje til han meir.

20:10  Hans born lyt hjelpa fatigfolk; hans hender gjev hans gods attende.

20:11  Hans bein var full’ av ungdomskraft; men den i moldi ligg med honom.

20:12  Er i hans munn det vonde søtt, vil han det under tunga gøyma,

20:13  sparer han det og slepper ikkje, held han det under gomen fast,

20:14  so vert i kroppen maten hans til orme-eiter i hans buk.

20:15  Det gods han gløypte, spyr han ut; Gud driv det ut or magen hans.

20:16  Han orme-eiter i seg saug, og ødle-tunga honom drep.

20:17  Han fær visst ikkje skoda bekkjer, ei heller flaum av mjølk og honning.

20:18  Han rikdom vinn, men nyt han ikkje; han samlar gods, men vert ’kje glad.

20:19  Han krasa småfolk, let deim liggja, han rana hus som han ei byggjer.

20:20  Han kjende ikkje ro inni seg, men med sin skatt han slepp ’kje undan.

20:21  Hans hækna sparer ingen ting; og difor kverv hans lukka burt.

20:22  I all si ovnøgd lid han naud; kvar armings-hand kjem yver honom.

20:23  Og til å fylla buken hans han sender vreiden yver honom, let maten sin på honom regna.

20:24  Og um han frå jarnvåpen flyr, han såra vert frå koparbogen;

20:25  ut gjenom ryggen pili kjem, den blanke odd ut or hans gall, og dauderædslor fell på honom.

20:26  Alt myrker gøymt er åt hans skattar, ja, ukveikt eld et honom upp, og øyder all hans eigedom.

20:27  Himmelen ter hans brotsverk fram, og jordi reiser seg imot han.

20:28  Hans heime-forråd fer sin veg, renn burt på vreidedagen hans.

20:29  Slikt etlar Gud til gudlaus mann; det lovar Gud til arv åt honom.»