NorSMB - Job - 10

10:1  Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.

10:2  Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!

10:3  Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?

10:4  Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?

10:5  Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?

10:6  Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,

10:7  endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.

10:8  Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?

10:9  Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!

10:10  Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;

10:11  Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.

10:12  Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.

10:13  Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;

10:14  Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;

10:15  um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;

10:16  For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,

10:17  du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.

10:18  Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,

10:19  lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?

10:20  Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,

10:21  fyrr eg gjeng burt, og kjem ’kje att, til myrkre land med daudeskugge,

10:22  eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»