NorSMB - Job - 37

37:1  For dette bivrar hjarta mitt og lyfter seg frå staden sin.

37:2  Å, høyr på harmen i hans røyst, den dun som dundrar or hans munn!

37:3  Det fer burt under himmelkvelv, men elden skin til heimsens endar.

37:4  So burar røysti etterpå, han torar med sitt stolte mod, og ljoni held han ikkje att når røysti si han ljoma let.

37:5  Gud torar underfullt med røysti, gjer storverk som me ei kann skyna.

37:6  Han snøen byd: «Fall ned til jord!» Til regnet og, sitt sterke silregn.

37:7  Han stengjer av for mannehand, so all hans skapning læra må.

37:8  Villdyri gjeng til sine hi og kvilar på sin legestad.

37:9  Or inste kammer kjem det storm, og kulde ut av vindarne.

37:10  Utav Guds ande gustar frost, dei vide vatni kjem i tvang.

37:11  Han lastar skyi og med væta og breider sine elding-skyer,

37:12  og hit og dit dei hastar fram, og skifter leid som han det vil og set i verk det som han byd, utyver vide jordheims-kringen;

37:13  anten til ris, når jordi treng det, ell’ og med nåde lyt dei råka.

37:14  Job, lyd på dette, statt no still, gjev gaum på undri Gud hev gjort!

37:15  Veit du når Gud deim segjer fyre, og let sitt ljos or skyi skina?

37:16  Veit du vel korleis skyi sviv, um underi åt den Allvise?

37:17  Du som i heite klæde styn, når jordi brenn i sunnanvind?

37:18  Gjer du med honom himmelkvelven, som er so fast som støypte spegel?

37:19  Lær oss, kva me skal segja honom! Me tegja lyt for berre myrker.

37:20  Skal han få melding at eg talar? Vil nokon ynskja seg å tynast?

37:21  No kann ein ikkje ljoset sjå, um enn det klårt på himmeln skin, men vinden sopar skyi burt.

37:22  Langt nordanfrå kjem gullet hit, ein fælsleg glans ligg yver Gud.

37:23  Til Allvald kann me ikkje nå, til han som er so stor i magt; men rett og rettferd ei han krenkjer.

37:24  Difor ber folket age for han, han ansar ingen sjølvklok mann.»