NorSMB - Job - 3

3:1  Då let Job upp munnen og banna fødedagen sin.

3:2  Job tok til ords og sagde:

3:3  «Burt med den dag då eg vart fødd, den natt som sa: «Ein svein er avla!»

3:4  Må denne dag til myrker verta - burtgløymd av Gud i høge himmel - og inkje ljos på honom skina!

3:5  Lat svarte myrkret honom eiga og skyer seg kring honom samla! Dagmyrkjingar skal honom skræma

3:6  og myrkret gløypa denne natt! Burt med den natt frå årsens dagar, ho kome ei i månads tal!

3:7  Ja, aud og tom skal natti verta og ingen fagnad i ho klinga;

3:8  Dagbannarar skal henne banna, dei som kann mana upp Livjatan,

3:9  Og morgonstjernor skal ’kje skina; fåfengt ho venta skal på ljoset - augbrunerne av morgonroden -

3:10  av di ho ei livsdøri stengde på mor mi, so eg slapp for kval.

3:11  Kvi døydd’ eg ei i moders liv? Ell’ slokna då eg rett var fødd?

3:12  Kvi fanst det kne som mot meg tok; og brjost eg kunde suga ved?

3:13  So låg eg still og kvilde no, eg sov og hadde ro og fred

3:14  hjå kongar og hjå fyrstar, som til gravstad pyramider bygde,

3:15  hjå hovdingar som åtte gull og fyllte sine hus med sylv;

3:16  ell’ ufødd var eg ikkje til, lik born som aldri ljoset såg.

3:17  Der rasar ei dei vonde meir; der kviler dei som trøytte er;

3:18  og fangarne er trygge der; dei høyrer ingen drivar meir.

3:19  Der stor og liten like er, og trælen fri for herren sin.

3:20  Kvi gjev han ljos til den som lid, og liv til deim som gremmer seg,

3:21  som fåfengt stundar etter dauden, og søkjer han som løynde skatt,

3:22  som gled seg, ja, som jublar høgt, og fegnast når dei finn ei grav -

3:23  til mannen som ei finn sin veg, som Gud set fast og stengjer inne?

3:24  Min sukk hev vorte daglegt brød, og klaga mi som vatnet strøymar.

3:25  Meg råkar det eg ottast fyre; det som eg ræddast, hender meg.

3:26  Snaudt fær eg fred, snaudt fær eg ro, snaudt lindring - so kjem uro att.»