NorSMB - Job - 4

4:1  Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:

4:2  «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?

4:3  På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;

4:4  med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.

4:5  Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!

4:6  Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.

4:7  Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?

4:8  Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;

4:9  dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.

4:10  Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;

4:11  og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.

4:12  Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,

4:13  som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.

4:14  Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;

4:15  ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;

4:16  og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:

4:17  «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?

4:18  Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -

4:19  enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.

4:20  Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.

4:21  Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»