UyCyr - Jonah

Chapter 1

1:1  Бир күни Амитайниң оғли Юнусқа Пәрвәрдигардин сөз кәлди.

1:2  Пәрвәрдигар мундақ деди: — Сән Нинәви дегән бүйүк шәһәргә дәрһал берип, у шәһәрдикиләргә уларниң үстидин чиқарған һөкүмүмни җакала, чүнки уларниң қилған яманлиқлири Маңа йетип кәлди!

1:3  Лекин Юнус өзини Пәрвәрдигарниң һозуридин қачуруш үчүн шу ан қариму-қарши тәрәпкә қарап маңди. У Җаффа шәһиригә берип, Испаниягә баридиған бир кемини тапти вә кеминиң йол һәққини төләп, кемигә чиқип, кемичиләр билән биллә Испаниягә бармақчи болди. У: «У йәргә қечип барсам, Пәрвәрдигарниң һозуридин жирақ болимән», дәп ойлиди.

1:4  Бирақ Пәрвәрдигар деңизға күчлүк боран әвәткән еди, деңизда дәһшәтлик боран чиқип, кемини парчилавәткили тас қалди.

1:5  Шуниң билән кемичиләр қаттиқ вәһимигә чүшүп, һәр қайси өз илаһлириға ялвурди. Кемә йениклисун дәп улар кемидики жүкләрни деңизға ташлашти. Юнус у вақитта кеминиң астинқи бөлүмидә йетип, қаттиқ уйқиға кәткән еди.

1:6  Кемә башлиғи Юнусниң йениға келип, униңға: — Сән немишкә ухлап ятисән? Тур, Илаһиңға ялвур! Бәлким Униң бизгә нәзәри чүшәр, шундақ болса һалак болмаймиз, — деди.

1:7  Кемичиләр: — Бизниң мошу балаю-апәткә дучар болушимизға ким сәвәплик екәнлигини көрүп бақайли, — дейишип чәк тартишқан еди, чәк Юнусқа чиқти.

1:8  Улар униңдин: — Ейтқина, бу балаю-апәтни ким кәлтүрүп чиқарди? Сән немә қилидиған адәмсән, қәйәрдин кәлдиң, қайси әл-милләттинсән? — дәп сорашти.

1:9  Юнус уларға: — Мән ибраниймән, деңиз вә қуруқлуқни яратқан асмандики Пәрвәрдигарға етиқат қилимән, — дәп җавап бәрди.

1:10  Юнус йәнә уларға өзиниң Пәрвәрдигарниң һозуридин қечип жүргәнлигини ейтип бәргән еди, кемичиләр уни аңлап интайин қорқушуп кәтти вә: — Бундақ қечип жүргиниң немиси! — деди.

1:11  Боран-чапқун күчийип кәткәнликтин, улар униңдин: — Биз саңа немә қилсақ деңиз долқуни биз үчүн тиничлиниду? — дәп сорашти.

1:12  Юнус уларға: — Мән шуни билимәнки, мениң сәвәвимдин силәр мошу дәһшәтлик боран-чапқунға учридиңлар. Мени көтирип деңизға ташлаңлар, деңиз долқуни силәр үчүн тиничлиниду, — дәп җавап бәрди.

1:13  Кемичиләр әксичә палақни җениниң баричә уруп, кемини қирғаққа елип бармақчи болди, лекин алға илгириләлмиди. Чүнки боран-чапқун барғансири күчийип кәткән еди.

1:14  Шуниң билән улар Пәрвәрдигарға: — Әй Пәрвәрдигар, Сәндин өтүнимизки, бу адәмниң җениға замин болғанлиғимиздин бизни һалак қилмиғайсән. Бегуна адәмниң қенини төкүш гунайини бизниң үстимизгә жүклимигәйсән. Әй Пәрвәрдигар, буларниң һәммисини Өз ирадәң бойичә қилғансән, — дәп ялвурди.

1:15  Андин кейин улар Юнусни көтирип долқунлап турған деңизға ташлиған еди, боран шу ан бесилди.

1:16  Кемичиләр бу вақиәни көргәчкә, Пәрвәрдигардин қаттиқ қорқушуп, Униңға қурванлиқ қилишти вә қәсәмләр беришти.

Chapter 2

2:1  Пәрвәрдигар йоған бир белиқни Юнусни жутувелишқа әвәткән еди. Юнус белиқниң қосиғида үч кечә-күндүз болди.

2:2  Юнус белиқниң қосиғида өз Худаси болған Пәрвәрдигарға мундақ дуа қилди:

2:3  Қийин-қистақта қалғинимда, Пәрвәрдигарға налә қилдим, У маңа қулақ салди. Өлүкләр дияриниң чоңқур йеридин пәрият чәктим, Сән мениң наләмгә қулақ салдиң.

2:4  Сән мени чоңқур деңизниң тегигә ташлидиң, Күчлүк сулар мени қоршавалди, Долқунлириң, өркәшлириң үстүмдин бесип өтти.

2:5  Мундақ дедим шу пәйттә: Мән Сениң нәзәриңдин ташлинип кәттим, Лекин йәнә муқәддәс ибадәтханаңни көримән.

2:6  Сулар мени җенимни алғудәк қоршавалди, Өркәшләр оравалди, Деңиздики от-чөпләр бешимни чирмавалди.

2:7  Деңиздики тағларниң һуллириға чөкүп кәттим, Чиқиш йоллири мәңгүгә етилгән җайға. Лекин, әй Пәрвәрдигар, Худайим, Җенимни өлүкләр дияридин Өзәң қутқузувалдиң.

2:8  Җеним чиқип кетәй дегәндә, Әй Пәрвәрдигар, Сени яд әттим. Дуайим Саңа йәтти, Сениң муқәддәс ибадәтханаңға.

2:9  Әрзимәс бутларға ибадәт қилидиғанлар Пәрвәрдигарниң меһир-муһәббитини тәрк етәр.

2:10  Лекин мән болсам Саңа сунармән, Шүкүрләр билән қурванлиқлар. Қилған қәсәмлиримгә вапа қилармән, Чүнки қутқузулуш Пәрвәрдигардинла келәр.

2:11  Шуниң билән Пәрвәрдигар һелиқи белиққа буйруқ қилған еди, белиқ Юнусни қуруқлуққа қусуп чиқарди.

Chapter 3

3:1  Пәрвәрдигардин Юнусқа иккинчи қетим сөз кәлди.

3:2  Пәрвәрдигар униңға: — Сән Нинәви дегән бүйүк шәһәргә дәрһал берип, у шәһәрдикиләргә Мән саңа тапшуридиған сөзләрни җакала, — деди.

3:3  Юнус шу ан Пәрвәрдигарниң сөзигә бенаән, Нинәвигә барди. Нинәви алаһидә чоң бир шәһәр болуп, уни арилап чиқишқа үч күн кетәтти.

3:4  Юнус шәһәргә кирип бир күнлүк йолни маңғандин кейин: — Қириқ күндин кейин Нинәви шәһири харап қилиниду! — дәп җакалиди.

3:5  Буниң билән нинәвиликләр Худаға ишинип, роза тутушни қарар қилди. Пүтүн шәһәр хәлқи мәртивиси жуқури-төвән болсун, һәммиси матиға йөгинип, товва қилғанлиғини билдүрүшти.

3:6  Бу хәвәр Нинәви падишасиға йәткәндә, у тәхтидин чүшүп, тонини селиветип, матиға йөгинип, күлдә милинип олтарди.

3:7  Падиша өзи вә әмәлдарлириниң намида нинәвиликләргә мундақ әмир чүшәрди: «Мәйли адәм, мәйли һайван, мәйли кала, мәйли қой болсун, һәммиси һеч немә тетимисун, улар һеч немә йемисун, суму ичмисун.

3:8  Пүткүл адәм вә һайванлар матиға йөгәнсун. Һәр бир адәм Худаға қаттиқ ялвурсун һәм яман йолидин янсун, зораванлиқтин қол үзсун.

3:9  Ким билиду, Худа шуниң билән нийитидин, қәһир-ғәзивидин йенип, бизни һалак қилмай қоямду техи!»

3:10  Худа уларниң әмәллирини, йәни яман йоллиридин янғанлиғини көргәндә, илгири Өзи җакалиған уларниң үстигә чүшәрмәкчи болған балаю-апәтләрни уларға чүшәрмиди.

Chapter 4

4:1  Юнус бу иштин толиму нарази болуп, наһайити аччиқланди.

4:2  Шуңа у Пәрвәрдигарға мундақ деди: — Әй Пәрвәрдигар, өз жутумда турғинимда Сениң шундақ қилидиғанлиғиңни өз-өзәмгә ейтмиғанмидим? Мән Сениң интайин меһриван вә рәһимдил Худа екәнлигиңни биләттим. Сән асанлиқчә ғәзәпләнмәйсән, меһир-муһәббәткә толғансән. Балаю-апәт кәлтүрүштин йенивалидиғанлиғиңни биләттим. Шуңа Испаниягә қачмиғанмидим?

4:3  Әнди, әй Пәрвәрдигар, җенимни алғин! Тирик яшиғинимдин өлгиним яхши!

4:4  Пәрвәрдигар униңға җававән: — Аччиқлинишиң тоғриму? — деди.

4:5  Шуниң билән Юнус шәһәрниң сиртиға чиқип, шәһәрниң шәриқ тәрипидә олтарди. У бир кәпә ясап, униң сайисида олтирип, Нинәви шәһиридә немә вақиә йүз беридиғанлиғини күтти.

4:6  Пәрвәрдигар Худа Юнусни көңүл беарамлиғидин қутулдуруш үчүн бир қапақ пәлигини үндүрүп, Юнусниң бешиға сайә болсун дәп, униң үсти тәрипигә йейилдурди. Юнус болса қапақ пәлиги үчүн интайин хуш болди.

4:7  Лекин әтиси әтигәндә Худа Өзи бир қурутни әвәтти. Бу қурут келип, қапақ пәлигини йәп, уни кесип қурутувәтти.

4:8  Күн чиққанда, Худа күн чиқиш тәрәптин иссиқ шамал чиқарған еди, қизиқ аптап Юнусниң бешиға чүшүп, уни һалидин кәткүзди. Шуңа у өлүмни тиләп: «Тирик яшиғинимдин өлгиним яхши!» деди.

4:9  Лекин Худа униңдин: — Сениң бу қапақ пәлиги үчүн аччиқлинишиң тоғриму? — дәп сориди. — Һә-ә, аччиғимда өлгүдәк болуп қалдим! — дәп җавап бәрди Юнус.

4:10  Пәрвәрдигар униңға: — Сән өзәң йә өстүрмәй, йә униңға әмгәк сиңдүрмәй, бир кечидә өсүп, иккинчи кечиси йоқ болуп кәткән бир түп қапақ пәлигигә шунчә ичиң ағриған йәрдә,

4:11  Мән ақ-қарини пәриқләндүрәлмәйдиған бир йүз жигирмә миң адими вә нурғун һайванлири бар Нинәвидәк чоң шәһәргә ич ағритмай тураламдим? — деди.