Esperanto - Psalms - 102

102:1  Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

102:2  Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

102:3  Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

102:4  Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

102:5  De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

102:6  Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

102:7  Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

102:8  Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

102:9  Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

102:10  Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

102:11  Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

102:12  Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

102:13  Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

102:14  Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

102:15  Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

102:16  Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

102:17  Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

102:18  Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

102:19  Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

102:20  Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

102:21  Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

102:22  Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

102:23  Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

102:24  Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

102:25  En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

102:26  Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

102:27  Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

102:28  La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.