PolGdanska - Psalms - 102

102:1  Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku, przed Panem wylewa żądość swoję.

102:2  Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a wołanie moje niechaj przyjdzie do ciebie.

102:3  Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.

102:4  Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.

102:5  Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.

102:6  Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego.

102:7  Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; jestem jako puhacz na pustyniach.

102:8  Czuję, a jestem jako wróbel samotny na dachu.

102:9  Przez cały dzień urągają mi nieprzyjaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinają mię.

102:10  Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami,

102:11  Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię.

102:12  Dni moje są jako cień nachylony, a jam jako trawa uwiądł;

102:13  Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoja od narodu do narodu.

102:14  Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony.

102:15  Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują się;

102:16  Aby się bali poganie imienia Pańskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej;

102:17  Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej;

102:18  Gdy wejrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich.

102:19  To zapiszą dla narodu potomnego, a lud, który ma być stworzony, chwalić będzie Pana,

102:20  Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał;

102:21  Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazanych;

102:22  Aby opowiadali na Syonie imię Pańskie, a chwałę jego w Jeruzalemie,

102:23  Gdy się pospołu zgromadzą narody i królestwa, aby służyły Panu.

102:24  Utrapił w drodze siłę moję, ukrócił dni moich;

102:25  Ażem rzekł; Boże mój! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwają lata twoje.

102:26  I pierwej niżeliś założył ziemię, i niebiosa, dzieło rąk twoich.

102:27  One pominą, ale ty zostajesz; wszystkie te rzeczy jako szata zwiotszeją, jako odzienie odmienisz je, i odmienione będą.

102:28  Ale ty tenżeś zawżdy jest, a lata twoje nigdy nie ustaną. Synowie sług twoich, u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą.