Bela - Proverbs - 7

7:1  Сыне мой! памятай словы мае і за­паведзі мае захавай у сабе.

7:2  Захоўвай запаведзі мае, і жыві, і на­вуку маю, як зрэнкі вачэй тваіх.

7:3  Навяжы іх на пальцы твае, напішы іх на скрыжалі сэрца твайго.

7:4  Скажы мудрасьці: "ты сястра мая!" і розум назаві родным тваім,

7:5  каб яны ахоўвалі цябе ад жонкі дру­гога, ад чужой, што гладка гаворыць словы свае.

7:6  Вось, аднойчы глядзеў я ў акно майго дома, праз рашотку маю,

7:7  і ўбачыў сярод нявопытных, угле­дзеў сярод маладых людзей неразумнага юнака,

7:8  які пераходзіў плошчу паблізу вугла яе і ішоў па дарозе да дома яе,

7:9  у сутоньні, а позьняй гадзіне, у начной цемры і ў змроку.

7:10  І вось — насустрач яму жанчына ў строях распусьніцы, з хітрым сэрцам,

7:11  узбуджаная і неапанаваная; ногі яе ня ступаюць у доме яе;

7:12  то на вуліцы, то на плошчах і на кожным вугле яна ладзіць ловы.

7:13  Яна схапіла яго, цалавала яго і бяз сораму ў твары сказала яму:

7:14  "Мірная ахвяра ў мяне: сёньня я выканала абяцаньні мае;

7:15  таму і выйшла насустрач табе, каб знайсьці цябе, і — знайшла цябе.

7:16  Кілімамі ўслала я пасьцель маю, палатном каляровым Егіпецкім;

7:17  спальню маю ўпахошчыла сьмірнаю, альясам і карынкаю.

7:18  Зайдзі, будзем упівацца пяшчотамі да раніцы, каханьнем нацешымся;

7:19  бо мужа дома няма; ён выправіўся ў далёкую дарогу;

7:20  кашалёк срэбра ўзяў з сабою; да­моў вернецца да дня поўні месяца".

7:21  Мноствам ласкавых слоў яна яго звабіла, мяккасьцю вуснаў сваіх авалодала ім.

7:22  Ён адразу пайшоў за ёю, як вол ідзе ў разьніцу, як алень на стралу,

7:23  пакуль страла не праніжа ван­тробы ягонай; як птушка кідаецца ў сіло, і ня ведае, што яно — пагібель яе.

7:24  Дык вось, дзеці, паслухайце мяне і зразумейце словы вуснаў маіх.

7:25  Хай ня збочвае сэрца тваё на шляхі яе, ня блукай сьцежкамі яе;

7:26  бо многіх яна параніла, і шмат дужых забіла яна:

7:27  дом яе — дарога ў апраметную, якая вядзе ў сярэдзіну жытлішча сьмерці.