NorSMB - Job - 16

16:1  Då svara Job og sagde:

16:2  «Eg hev høyrt nok av dette slag; d’er brysam trøyst de alle gjev.

16:3  Vert det ’kje slutt på tome ord? Kva er det som til svar deg driv?

16:4  Eg skulde tala liksom de, i fall de var i staden min; eg sette ord i hop mot dykk, eg riste hovudet mot dykk;

16:5  eg skulde trøysta dykk med munnen og lindra dykk med lippemedynk.

16:6  Men tale lindrar ei min verk, og ikkje kverv han um eg tegjer.

16:7  Men no hev han meg trøytta ut, du hev øydt ut min heile huslyd.

16:8  Du klemde meg, til vitne vart det, mi liding reiste seg imot meg og vitna mot meg beint i syni.

16:9  Hans vreide reiv og elte meg; han gnistra tennerne imot meg; fiendar kveste augo på meg

16:10  og opna munnen sin imot meg og slo mi kinn med skjemdarslag og stima saman imot meg.

16:11  Til farkar Gud meg yverlet og kastar meg i brotsmenns vald.

16:12  Midt i min fred han skræmde meg, treiv meg i nakken, krasa meg, til skiva sette han meg upp.

16:13  Hans pilar svirrar kringum meg; bønlaust han kløyver mine nyro, mitt gall han tømer ut på jordi.

16:14  Han bryt meg sund med brot på brot og stormar mot meg som ei kjempa.

16:15  Sekk hev eg sytt um hudi mi og stukke hornet mitt i moldi.

16:16  Raudt er mitt andlit utav gråt, og myrkret tyngjer augneloki,

16:17  endå mi hand er rein for vald, og bøni mi er fri for svik.

16:18  Løyn ikkje blodet mitt, du jord! Legg ikkje klaga mi til kvile!

16:19  Alt no mitt vitne er i himmeln, min målsmann i det høge bur.

16:20  Når mine vener spottar meg; til Gud eg tårut auga vender.

16:21  Han døme millom Gud og mann og millom mannen og hans ven.

16:22  Og ikkje mange år det vert fyrr eg gjeng burt og kjem ’kje att.