NorSMB - Job - 32

32:1  Dei tri mennerne svara ikkje Job meir, av di han heldt seg sjølv for rettferdig.

32:2  Men då loga harmen upp hjå Elihu, son åt Barak’el, buziten, av Rams-ætti. Han vart harm på Job, av di han heldt seg sjølv rettferdigare enn Gud.

32:3  Han harmast og på dei tri venerne, av di dei ikkje kunde finna noko svar, og endå dømde Job skuldig.

32:4  For Elihu hadde venta med å tala til Job, av di dei andre var eldre enn han;

32:5  men då Elihu såg at dei tri mennerne ikkje hadde noko å svara, vart han brennande harm.

32:6  Og Elihu, son åt Barak’el, buziten, tok til ords og sagde: «Ung er eg etter år å rekna; de derimot er gamle menn. Difor eg blygdest og var rædd å segja til dykk det eg veit.

32:7  Eg tenkte: «Åri tala lyt og alderen forkynna visdom.»

32:8  Nei, ånd lyt til hjå menneski; og Allvalds ande gjev deim vit.

32:9  Dei gamle er ’kje alltid vise, kvithærde veit ’kje stødt det rette.

32:10  Difor eg segjer: Høyr på meg; eg vil og segja det eg veit.

32:11  Eg venta hev på dykkar ord og lydde vel på dykkar lærdom, alt med de leita etter ord.

32:12  Og eg gav nøgje agt på dykk, men ingen sagde Job imot, ingen av dykk gav honom svar.

32:13  Seg ikkje: «Visdom der me fann; Gud slå han ned, folk kann det ikkje.»

32:14  Han hev ’kje tala imot meg, og ei med dykkar ord eg svarar.

32:15  Dei er forstøkte, svarar ikkje, dei vantar ord å føra fram.

32:16  Treng eg vel venta når dei tegjer og stend der reint forutan svar?

32:17  Eg vil og svara, eg for meg, eg vil og segja det eg veit.

32:18  For eg er full av ord til svars; i bringa sprengjer åndi på.

32:19  Mitt indre er som innstengd vin, lik nye vinhit vil det sprengjast.

32:20  Eg tala vil so eg fær luft, vil opna lipporne og svara.

32:21  Eg ikkje tek parti for nokon og smeikjer ei for nokor mann;

32:22  å smeikja kann eg ikkje med; min skapar elles burt meg reiv.