Dari - Psalms - 109

109:1  ای خدای که تو را ستایش می کنم، خاموش مباش!

109:2  زیرا شریران و فریبکاران دهان به بدگوئی من گشوده اند و دربارۀ من سخنان دروغ می گویند.

109:3  با سخنان نفرت انگیز دور مرا گرفته و بی سبب با من جنگ می کنند.

109:4  به عوض محبتِ من، با من دشمنی می کنند، لیکن من دعا.

109:5  جواب خوبی های مرا با بدی می دهند و در عوض محبت، از آن ها کینه و نفرت می بینم.

109:6  شریر را بر دشمنم بگمار و ملامت کننده را در دست راست او.

109:7  هنگامیکه به محکمه بیاید، مجرم به حساب آید و دعای او گناه شمار گردد.

109:8  عمرش کوتاه گردد و مقام و منصبش به دیگری تعلق گیرد.

109:9  فرزندانش یتیم شوند و زن وی بیوه گردد.

109:10  فرزندان او آواره شده و گدایی کنند و از خرابه های شان رانده شوند.

109:11  طلبکار در بدل قرض، تمام مال و دارائی او را ضبط نماید و بیگانگان حاصل زحمتش را تاراج کنند.

109:12  کسی نباشد که به او دلسوزی کند و نه بر یتیمانِ وی شفقت بنماید.

109:13  نسل او قطع گردد و در طبقه بعد نام ایشان محو شود.

109:14  خداوند شرارت پدرانش را فراموش نکند و گناه مادرش را نیامرزد.

109:15  عصیان آن ها همیشه مد نظر خداوند بماند تا نام و نشان آن ها را از زمین قطع نماید،

109:16  زیرا که شفقت را نشناخت، بر فقیر و مسکین جفا کرد و شخص شکسته دل تا دم مرگ از او آزار دید.

109:17  او که لعنت را دوست می داشت، به خودش رسید و چون که برکت را نمی خواست، از او دور شده است.

109:18  لعنت را مثل لباس در بر خود گرفت که مانند آب در بدنش و مثل روغن در استخوان هایش درآمد.

109:19  لعنت مثل جامه ای باشد که او را می پوشاند و همچون کمربندی که به آن همیشه بسته می شود.

109:20  این اجرتی باشد از جانب خداوند برای ملامت کنندگان و بدخواهان جانم.

109:21  اما تو ای خداوند متعال و خدای من، به خاطر نام خود به من مدد فرما، چونکه رحمت تو نیکوست. مرا نجات ده،

109:22  زیرا که فقیر و مسکین هستم و دل من در اندرونم مجروح است.

109:23  مانند سایۀ زودگذر در حال فنا هستم و مثل ملخ رانده شده ام.

109:24  زانوهایم از روزه داشتن می لرزند و گوشتم آب می شود.

109:25  پیش مردم خوار و حقیر شده ام و وقتی مرا می بینند سر خود را می جنبانند.

109:26  ای خداوند و خدای من، به من مدد فرما و بر حسب رحمت خود مرا نجات ده.

109:27  تا بدانند که این است دست تو، و تو ای خداوند این را کرده ای.

109:28  ایشان لعنت بکنند، اما تو برکت بده. وقتی برخیزند، خجل شوند و اما بندۀ تو شادمان گردد.

109:29  جفاکنندگانم به رسوایی ملبس شوند و خجالت خویش را مثل لباس بپوشند.

109:30  خداوند را به زبان خود سپاس می گویم و در برابر گروه کثیری او را ستایش می کنم،

109:31  زیرا که به دست راست مسکین می ایستد تا او را از دست کسانی که بر جان او فتوی می دهند برهاند.