PolUGdanska - Job - 41

41:1  Czy lewiatana wyciągniesz wędką? Czy za jego język wyciągniesz go sznurem opuszczonym?

41:2  Czy przewleczesz hak przez jego nozdrza? Czy kolcem przebijesz mu szczęki?

41:3  Czy będzie cię błagać? Czy będzie z tobą rozmawiał łagodnie?

41:4  Czy zawrze z tobą przymierze? Czy przyjmiesz go za sługę na zawsze?

41:5  Czy będziesz z nim igrał jak z ptaszkiem? Czy uwiążesz go dla swoich córek?

41:6  Czy twoi towarzysze wyprawią sobie z niego ucztę? Czy podzielą go między siebie kupcy?

41:7  Czy poprzebijasz jego skórę grotami albo jego głowę harpunami?

41:8  Połóż tylko rękę na niego i wspomnij o walce, więcej tego nie zrobisz.

41:9  Oto nadzieja pojmania go jest złudna. Czy na sam jego widok nie zostanie człowiek powalony?

41:10  Nikt nie odważy się go obudzić. Kto zdoła więc stanąć przede mną?

41:11  Kto mi coś dał, abym mu odpłacił? Cokolwiek znajduje się pod całym niebem należy do mnie.

41:12  Nie będę milczał o jego członkach ani o jego potędze, ani o jego wspaniałej budowie.

41:13  Kto odkryje wierzch jego szaty? Kto przystąpi do niego z podwójnym wędzidłem?

41:14  Kto otworzy wrota jego paszczy? Groza roztacza się wokół jego zębów.

41:15  Jego łuski to jego pycha, ściśle spięte razem jakby pieczęcią.

41:16  Jedna do drugiej tak przylega, że powietrze nie wejdzie między nie.

41:17  Jedna z drugą jest spojona, są tak złączone, że nie można ich rozdzielić.

41:18  Przez jego kichanie błyszczy światło, a jego oczy są jak powieki zorzy.

41:19  Z jego paszczy wychodzą pochodnie, tryskają iskry ognia.

41:20  Z jego nozdrzy wychodzi dym jak z wrzącego garnca lub kotła.

41:21  Jego oddech rozpala węgle, z jego paszczy wychodzi płomień.

41:22  W jego szyi spoczywa moc i przed nim ucieka smutek.

41:23  Warstwy jego ciała są spojone, tak twarde, że się nie poruszają.

41:24  Jego serce jest twarde jak kamień, tak twarde jak część dolnego kamienia młyńskiego.

41:25  Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

41:26  Miecz, który go dosięga, nie ostaje się, podobnie drzewce, strzała i pancerz.

41:27  Żelazo uważa za słomę, a miedź za zbutwiałe drewno.

41:28  Strzała nie spłoszy go, a kamienie z procy są dla niego jak źdźbło.

41:29  Oszczep uważa za słomę, a drwi sobie z szarpania włócznią.

41:30  Pod nim są ostre skorupy; w błocie ścieli sobie wszelkimi ostrymi rzeczami.

41:31  Sprawia, że głębiny wrą jak kocioł, a morze mąci jak w moździerzu.

41:32  Zostawia za sobą błyszczącą ścieżkę, tak że się wydaje, że głębiny mają siwiznę.

41:33  Nie ma na ziemi jemu podobnego, który został tak stworzony, że niczego się nie boi.

41:34  Lekceważy wszelką wysoką rzecz. On jest królem nad wszystkimi synami pychy.