Bela - Job - 7

7:1  Ці ня вызначаны чалавеку час на зямлі, і дні ягоныя ці ж ня тое самае, што дні найміта?

7:2  Як раб прагне ценю і як найміт чакае канца працы сваёй,

7:3  так я атрымаў на долю месяцы марныя, і ночы бядотныя адмераны мне.

7:4  Калі кладуся, дык кажу: калі гэта ўстану? а вечар доўжыцца, і я варочаюся ўдосыць да самае раніцы.

7:5  Цела маё ў чарвяках і запыленых струпах; скура мая лопаецца і гнаіцца.

7:6  Дні мае бягуць хутчэй за чалавека і канчаюцца без надзеі.

7:7  Згадай, што жыццё маё павеў, што вока маё ня вернецца бачыць добрае.

7:8  Ня ўбачыць мяне вока таго, хто бачыў мяне; вочы Твае на мяне, — і няма мяне.

7:9  Радзее воблака і сыходзіць; так той, хто сышоў у апраметную, ня выйдзе,

7:10  ня вернеецца болей у дом свой, і месца ягонае ўжо ня будзе ведаць яго.

7:11  Ня буду ж я стрымліваць вуснаў маіх; буду гаварыць у сьцісласьці духу майго; буду скардзіцца ў бядоце душы маёй.

7:12  Хіба я мора альбо марская пачвара, што Ты паставіў над мною варту?

7:13  Калі падумаю: "суцешыць мяне пасьцель мая, зьнясе гароту маю ложак мой",

7:14  Ты палохаеш мяне снамі і відзежамі страшыш мяне;

7:15  і душа мая жадае лепей, каб спынілася дыханьне, лепей сьмерці, чым, каб зьберагліся косьці мае.

7:16  Апрыкрала мне жыццё. Ня вечна мне жыць. Адступіся ад мяне, бо дні мае марныя.

7:17  Што такое чалавек, што Ты так цэніш яго і зьвяртаеш на яго ўвагу Тваю,

7:18  наведваеш яго кожнае раніцы, кожнае імгненьне выпрабоўваеш яго?

7:19  Дакуль жа Ты не пакінеш, дакуль не адыдзеш ад мяне, дакуль не дасі мне праглынуць сьліну маю?

7:20  Калі я зграшыў, дык што я зраблю Табе, вартавы людзей! Навошта Ты паставіў мяне супраціўцам Сабе, што аж я зрабіўся самому сабе лішні?

7:21  І чаму б не дараваць мне грэху і ня зьняць зь мяне беззаконьня майго? бо, вось, я лягу ў пыле; заўтра пашукаеш мяне, і няма мяне.