Bela - Job - 14

14:1  Чалавек, народжаны жанчынай, недаўгавечны і перапоўнены журботамі:

14:2  нібы кветка, ён выходзіць і ападае; уцякае, як цень, і ня спыняецца.

14:3  І якраз на яго ты падымаеш вочы Твае, і мяне вядзеш на суд з Табою?

14:4  Хто родзіцца чыстым ад нячыстага? Ніхто.

14:5  Калі дні яму вызначаны, і лік месяцаў ягоных у Цябе, калі Ты паклаў яму крэс, якога ён не пяройдзе,

14:6  дык ухіліся ад яго: няхай ён адпачне, пакуль не закончыць, як найміт, дня свайго.

14:7  У дрэва ёсьць надзея, што яно, калі і будзе сьсечана, зноў ажыве, і парасткі ад яго выходзіць не перастануць:

14:8  калі і састарэў у зямлі корань ягоны, і пень ягоны замёр у пыле,

14:9  але, як толькі пачула ваду, яно дае парасткі і пускае вецьце, як бы нанава пасаджанае.

14:10  А чалавек памірае і распадаецца; адышоў, і дзе ён?

14:11  Сыходзяць воды з возера, і рака выцякае і высыхае:

14:12  так чалавек ляжа і ня ўстане; да сканчэньня неба ён не прачнецца і не паўстане са сну свайго.

14:13  О, калі б Ты ў апраметнай схаваў мяне і хаваў мяне, пакуль пройдзе гнеў Твой, паклаў мне тэрмін і потым згадаў пра мяне!

14:14  Калі памрэ чалавек, дык ці будзе ён зноў жыць? Ва ўсе дні вызначанага мне часу я чакаў бы, пакуль прыйдзе мне зьмена.

14:15  Паклікаў бы Ты, і я даў бы Табе адказ, і Ты выказаў бы ўпадабаньне да твору рук Тваіх;

14:16  бо тады Ты пералічыў бы крокі мае і не сачыў бы за грэхам маім;

14:17  у зьвітку было б пазначана беззаконьне маё, і Ты закрыў бы віну маю.

14:18  Але гара, падаючы, разбураецца, і скала сыходзіць зь месца свайго;

14:19  вада сьцірае камяні; разліў яе змывае зямны пыл: так і надзею чалавека Ты зьнішчаеш.

14:20  Адціскаеш яго да канца, і ён сыходзіць; мяняеш яму твар і адсылаеш яго.

14:21  Ці ў гонары дзеці ягоныя — ён ня ведае, ці прыніжаныя — ён не заўважае;

14:22  але плоць ягоная на ім баліць, і душа ягоная ў ім пакутуе.