Bela - Job - 30

30:1  А сёньня сьмяюцца зь мяне і малодшыя за мяне гадамі, тыя, чыіх бацькоў я не згадзіўся б пасадзіць разам з сабакамі статкаў маіх.

30:2  І сіла рук іхніх навошта мне? Над імі ўжо прайшоў час.

30:3  Беднасьцю і голадам змораныя, яны ўцякаюць у стэп бязводны, змрочны і апусьцелы;

30:4  скубуць зеляніну каля кустоў, і ягады ядлоўцавыя — хлеб іхні.

30:5  З суполкі выганяюць іх, крычаць на іх, як на злодзеяў,

30:6  каб жылі яны ў калдобінах патокаў, у цясьнінах зямлі і скалаў.

30:7  Равуць паміж кустамі, ціснуцца пад цернем.

30:8  Людзі адкінутыя, людзі бязь імя, адкіды зямлі!

30:9  Я і зрабіўся цяпер іхняй песьняю і ежаю іхняй гутаркі.

30:10  Яны грэбуюць мною, аддаляюцца ад мяне і не перастаюць пляваць перад абліччам маім.

30:11  Як што Ён разьвязаў повад мой і пабіў мяне, дык яны скінулі зь сябе кілзы перад абліччам маім.

30:12  З правага боку ўстае гэты вылюдак, зьбівае мяне з ног, кіруе свае пагібельныя шляхі да мяне.

30:13  А маю сьцежку сапсавалі: усё пасьпелі зрабіць дзеля маёй пагібелі, ня маючы памочніка.

30:14  Яны прыйшлі да мяне, як праз шырокую праломіну; з шумам кінуліся на мяне.

30:15  Жахі памкнуліся на мяне; як вецер, разьвеялася веліч мая, і шчасьце маё адляцела, як воблака.

30:16  І сёньня выліваецца душа мая; дні смутку агарнулі мяне.

30:17  Уначы ныюць ува мне косьці мае; дні смутку агарнулі мяне.

30:18  Вельмі цяжка здымаецца зь мяне вопратка мая; краі хітона ціснуць мяне.

30:19  Ён кінуў мяне ў бруд, і я зрабіўся, як пыл і попел.

30:20  Я заклікаю Цябе, і Ты ня слухаеш мяне, — стаю, а Ты толькі глядзіш на мяне.

30:21  Ты зрабіўся жорсткім да мяне, моцнаю рукою варагуеш супроць мяне.

30:22  Ты падняў мяне і прымусіў мяне насіцца па ветры і ламаеш мяне.

30:23  Так, я ведаю, што Ты прывядзеш мяне да сьмерці і ў дом збору ўсіх, што жывуць.

30:24  Правільна, Ён не працягне рукі Сваёй над домам касьцей: ці будуць яны крычаць пры сваім разбурэньні?

30:25  Ці ня плакаў я па тым, хто быў у горы; ці ня журылася душа мая па бедных?

30:26  Калі я чакаў дабра, прыйшло зло; калі я чакаў сьвятла, прыйшла цемра.

30:27  Мае вантробы кіпяць і не перастаюць; сустрэлі мяне дні смутку.

30:28  Я хаджу пачарнелы, але не ад сонца; устаю на сходзе і крычу.

30:29  Я зрабіўся братам шакалам і сябрам страўсам.

30:30  Мая скура пачарнела на мне, і косьці мае абгарэлі ад сьпёкі.

30:31  І цытра мая зрабілася панылаю, а жалейка мая — голасам сьлёзным.