NlCanisius1939 - Job - 16

16:1  Job antwoordde, en sprak:

16:2  Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!

16:3  Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?

16:4  Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;

16:5  U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.

16:6  Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?

16:7  De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;

16:8  Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;

16:9  Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,

16:10  Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!

16:11  Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;

16:12  Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,

16:13  Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.

16:14  Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;

16:15  Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;

16:16  Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.

16:17  Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:

16:18  Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!

16:19  Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!

16:20  Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.

16:21  O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!

16:22  Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.