NlCanisius1939 - Job - 7

7:1  Heeft de mens niet een krijgsdienst op aarde, Gelijken zijn dagen niet op die van een knecht?

7:2  Zoals een slaaf, die naar de schaduw verlangt, Zoals een knecht, die op zijn loon staat te wachten:

7:3  Zo werden maanden van ellende mijn deel, En nachten van lijden mijn lot;

7:4  Ga ik slapen, dan denk ik: wanneer wordt het dag, Als ik opsta: wanneer wordt het avond? Maar de avond blijft zich eindeloos rekken, En ik blijf vol onrust tot aan de morgen;

7:5  Mijn vlees is met maden en korsten bedekt, Mijn huid splijt open en draagt;

7:6  Mijn dagen zijn sneller dan een weversspoel, En lopen af, bij gebrek aan draad.

7:7  Bedenk, dat mijn leven een ademtocht is, Dat mijn oog nooit meer het geluk zal aanschouwen;

7:8  Dat het oog van hem, die mij ziet, mij niet meer zal speuren, En wanneer gij uw blik op mij richt, ik er niet meer zal zijn.

7:9  Zoals een wolk vervliegt en verdwijnt, Zo stijgt, die in het dodenrijk daalt, er niet meer uit op;

7:10  Hij keert naar zijn huis niet meer terug, En zijn eigen woonplaats kent hem niet langer!

7:11  En daarom zal ik mijn mond niet snoeren, Maar spreken in de benauwdheid van mijn geest, En klagen in de bitterheid van mijn ziel: Gij dwingt mij er toe!

7:12  Ik ben toch geen zee, of geen monster der zee Dat gij mij een slot oplegt!

7:13  Wanneer ik denk: mijn bed brengt mij troost, Mijn sponde zal mijn zuchten verlichten:

7:14  Dan gaat Gij mij door dromen verschrikken, En jaagt mij door visioenen ontsteltenis aan;

7:15  Zodat ik nog liever word gewurgd, En de dood boven mijn smarten verkies.

7:16  Ik verdwijn, ik blijf niet altijd in leven, Laat mij met rust, want mijn dagen zijn enkel een zucht!

7:17  Wat is de mens, dat Gij zoveel belang in hem stelt, En hem uw aandacht blijft wijden;

7:18  Dat Gij morgen aan morgen hem nagaat, En hem elk ogenblik toetst?

7:19  Wanneer wendt Gij eindelijk eens uw oog van mij af, En laat Gij mij tijd, om mijn speeksel te slikken?

7:20  Heb ik gezondigd: wat deed ik U, Gij Mensenbewaker! Waarom hebt Gij mij tot uw mikpunt gemaakt, En ben ik U maar tot last;

7:21  Waarom niet liever mijn zonde vergeven, En mijn misdaad vergeten? Want weldra lig ik neer in het stof: Dan kunt Gij me zoeken, maar ik ben er niet meer!