NorSMB - Job - 29

29:1  Då heldt Job fram med talen sin og sagde:

29:2  «Å, var eg som i fordums måna’r, som den gong Gud mi verja var,

29:3  då yver meg hans lampa skein, som lyste meg i myrkret fram,

29:4  slik som eg var i mogne manndom, då Gud var ven i huset mitt,

29:5  då Allvald endå med meg var, og mine born eg kring meg såg,

29:6  då eg i fløyte foten tvådde, og olje rann av fjellet nær meg,

29:7  då eg til porten steig i byen, og sessen min på torget tok!

29:8  Ungdomen såg meg, løynde seg; dei gamle reiste seg og stod;

29:9  hovdingar stogga midt i talen og lagde handi på sin munn;

29:10  og røysti tagna hjå dei gjæve, og tunga seg til gomen kleimde;

29:11  dei som meg høyrde, sælka meg, og dei som såg meg, vitna for meg.

29:12  Eg berga arming når han ropa, og farlaus som var utan hjelp;

29:13  velsigning fekk eg frå forkomne, og enkjor fekk eg til å jubla.

29:14  Rettferd var min, eg hennar bunad; rett var mi kappa og mi kruna.

29:15  Eg for den blinde auga var, og føter var eg for den halte.

29:16  Ein far eg var for fatigfolk; eg for ukjende saki granska.

29:17  På brotsmann tennerne eg knekte, reiv fengdi utor gapet hans.

29:18  Eg sagde: «I reiret skal eg døy, med dagar talrike som sand.

29:19  Til roti mi skal vatnet trengja, dogg bu ved natt på greini mi;

29:20  mi æra held seg frisk hjå meg, bogen vert ny handi mi.»

29:21  Dei høyrde ventande på meg, og lydde stilt på rådi mi.

29:22  Og ikkje la dei mot mitt ord, min tale draup ned yver deim.

29:23  På meg dei bia som på regn, ja, som vårregn opna munnen.

29:24  Eg smilte til mismodige, mitt andlit fekk dei ikkje myrkt.

29:25  Når eg deim vitja, sat eg fremst, sat som ein konge i sin herflokk, lik ein som trøystar syrgjande.