Dari - Psalms - 104

104:1  ای جان من، خداوند را ستایش کن. ای خداوند، خدای من، تو بسیار عظیم و به عزت و جلال ملبس هستی.

104:2  خویشتن را به نور پوشانیده و آسمان را مثل خیمه برافراشته ای.

104:3  خانۀ او بر فراز ابر ها بنا شده و ابر ها را عرادۀ خود ساخته و بر بالهای باد سوار می شود.

104:4  بادها را پیام رسان خود و شعله های آتش را خادمان خود می گرداند.

104:5  زمین را بر بنیاد آن استوار کرده که تا به ابد جنبش نخورد.

104:6  اوقیانوسها زمین را همچون جامه ای پوشاند و آب، کوهها را در بر گرفت.

104:7  از عتاب تو آبها به جریان آمدند و با صدای رعد تو به همه جا پراگنده شدند.

104:8  فراز کوهها را پوشاندند، در دره ها سرازیر گردیدند و به مکانی که مهیا ساختی جاری شدند.

104:9  برای آن ها حدودی را معین کردی تا از آن نگذرند و بار دیگر زمین را آب نپوشاند.

104:10  چشمه ها را در وادی ها جاری ساخت تا در میان کوهها روان شوند،

104:11  تمام حیوانات صحرا را سیراب می سازند و گوره خرها تشنگی خود را رفع می کنند.

104:12  پرندگان بر شاخه های درختان نزدیک آب آشیانه می سازند و نغمه سرایی می کنند.

104:13  با بارانی که از آسمان می فرستد، کوهها را سیراب می کند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر می گردد.

104:14  برای مواشی علف و برای انسانها نباتات را می رویاند تا غذای خود را از آن ها به دست آورند.

104:15  همچنان ثمرۀ تاک که دل انسان را شادمان می کند و روغن که چهرۀ او را شاداب می سازد و وجود انسان را به نان قوی می گرداند.

104:16  درختان خداوند شاداب می گردند، یعنی سروهای آزاد لبنان که او غرس کرده است.

104:17  پرندگان در آن ها آشیانه می سازند و اما درخت صنوبر لانۀ لگ لگ ها می باشد.

104:18  کوههای بلند پناهگاه بزهای کوهی و صخره ها لانۀ موشهای صحرائی هستند.

104:19  ماه را برای تعیین وقت ها ساخت و آفتاب زمان غروب خود را می داند.

104:20  شب را بوجود می آوری، تا در تاریکی آن، حیوانات وحشی جنگل بخرامند.

104:21  شیر بچگان برای شکار خود غُرش می کنند و خوراک خویش را از خدا می خواهند.

104:22  در وقت طلوع آفتاب دوباره به بیشۀ خود می آیند و استراحت می کنند.

104:23  آنگاه انسان برای کسب و کار خود بیرون می رود و تا شامگاه به وظیفۀ خود مشغول می باشد.

104:24  ای خداوند اعمال تو چه بسیار است. همۀ آن ها را از روی حکمت انجام داده ای. زمین از مخلوقات تو پُر است.

104:25  در آن بحر وسیع و بزرگی که آفریده ای، جانورانِ بی شمار و حیوانات بزرگ و کوچک زندگی می کنند.

104:26  کشتی ها بر سطح آن روانند و لِویاتان، یعنی جانور بحری را که آفریده ای، در آن بازی می کند.

104:27  تمام مخلوقات تو منتظر اند تا تو روزی آن ها را بدهی.

104:28  آنچه را که به آن ها می دهی، آن ها جمع می کنند. دست خود را باز می کنی، پس از چیزهای نیکو سیر می شوند.

104:29  وقتی از آن ها رو بر می گردانی، به وحشت می افتند و هنگامیکه جان شان را می گیری، می میرند و به خاک بر می گردند.

104:30  چون روح خود را می فرستی، مخلوقات آفریده می شوند و روی زمین تازه می گردد.

104:31  جلال خداوند تا به ابد است. خداوند از اعمال خلقت خود خوشنود باشد.

104:32  وقتی بر زمین نگاه می کند، زمین بلرزه می آید و چون کوهها را لمس می کند، آتشفشان می شوند.

104:33  تا زنده ام خداوند را با سرود پرستش خواهم کرد و تا زمانی که وجود دارم خدای خود را ستایش خواهم نمود.

104:34  باشد که تفکر دلم مورد پسند او واقع گردد و من در خداوند شادمانی خواهم کرد.

104:35  گناهکاران از روی زمین محو گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من خداوند را ستایش کن! هَلّلِویاه، سپاس به خداوند.