FarOPV - Psalms - 104

104:1  ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! ای یهوه خدای من توبی نهایت عظیم هستی! به عزت و جلال ملبس هستی.

104:2  خویشتن را به نور مثل ردا پوشانیده‌ای.

104:3  آن که غرفات خود را بر آبها بنا کرده است و ابرها رامرکب خود نموده و بر بالهای باد می‌خرامد.

104:4  فرشتگان خود را بادها می‌گرداند و خادمان خود را آتش مشتعل.

104:5  که زمین را بر اساسش استوار کرده، تا جنبش نخورد تا ابدالاباد.

104:6  آن رابه لجه‌ها مثل ردا پوشانیده‌ای، که آبها بر کوههاایستاده‌اند.

104:7  از عتاب تو می‌گریزند. از آواز رعدتو پراکنده می‌شوند.

104:8  به فراز کوهها برمی آیند، وبه همواریها فرود می‌آیند، به مکانی که برای آنهامهیا ساخته‌ای.

104:9  حدی برای آنها قرار داده‌ای که از آن نگذرند و برنگردند تا زمین را بپوشانند.

104:10  که چشمه‌ها را در وادیها جاری می‌سازد تا درمیان کوهها روان بشوند.

104:11  تمام حیوانات صحرارا سیراب می‌سازند تا گورخران تشنگی خود رافرو نشانند.

104:12  بر آنها مرغان هوا ساکن می‌شوند واز میان شاخه‌ها آواز خود را می‌دهند.

104:13  او ازغرفات خود کوهها را سیراب می‌کند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر می‌شود.

104:14  نباتات را برای بهایم می‌رویاند و سبزه‌ها رابرای خدمت انسان، و نان را از زمین بیرون می‌آورد.

104:15  و شراب را که دل انسان را شادمان می‌کند، و چهره او را به روغن شاداب می‌سازد ودل انسان را به نان قوی می‌گرداند.

104:16  درختان خداوند شادابند، یعنی سروهای آزاد لبنان که غرس کرده است،

104:17  که در آنها مرغان آشیانهای خود را می‌گیرند و اما صنوبر خانه لق لق می‌باشد.

104:18  کوههای بلند برای بزهای کوهی و صخره هابرای یربوع ملجاء است.

104:19  ماه را برای موسمهاساخت و آفتاب مغرب خود را می‌داند.

104:20  تاریکی می‌سازی و شب می‌شود که در آن همه حیوانات جنگلی راه می‌روند.

104:21  شیربچگان برای شکار خود غرش می‌کنند و خوراک خویش را از خدا می‌جویند.

104:22  چون آفتاب طلوع می‌کند جمع می‌شوند و در بیشه های خودمی خوابند.

104:23  انسان برای عمل خود بیرون می‌آید و به جهت شغل خویش تا شامگاه.

104:24  ‌ای خداوند اعمال تو چه بسیار است. جمیع آنها را به حکمت کرده‌ای. زمین از دولت تو پر است.

104:25  و آن دریای بزرگ و وسیع الاطراف نیز که در آن حشرات از حد شماره زیاده‌اند و حیوانات خرد و بزرگ.

104:26  و در آن کشتیها راه می‌روند و آن لویاتان که به جهت بازی کردن در آن آفریده‌ای.

104:27  جمیع اینها از تو انتظارمی کشند تا خوراک آنها را در وقتش برسانی.

104:28  آنچه را که به آنها می‌دهی، فرا می‌گیرند. دست خود را باز می‌کنی، پس از چیزهای نیکو سیرمی شوند.

104:29  روی خود را می‌پوشانی پس مضطرب می‌گردند. روح آنها را قبض می‌کنی، پس می‌میرند و به خاک خود برمی گردند.

104:30  چون روح خود را می‌فرستی، آفریده می‌شوند و روی زمین را تازه می‌گردانی.

104:31  جلال خداوند تا ابدالاباد است. خداوند ازاعمال خود راضی خواهد بود.

104:32  که به زمین نگاه می‌کند و آن می‌لرزد. کوهها را لمس می‌کند، پس آتش فشان می‌شوند.

104:33  خداوند را خواهم سرایید تا زنده می‌باشم. برای خدای خود تسبیح خواهم خواند تا وجود دارم.

104:34  تفکر من او رالذیذ بشود و من در خداوند شادمان خواهم بود.

104:35  گناهکاران از زمین نابود گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! هللویاه!