Bela - Job - 24

24:1  Чаму не схаваныя ад Усемагутнага часіны, і тыя, што ведаюць Яго, ня бачаць дзён Ягоных?

24:2  Межы перасоўваюць, гоняць статкі і пасьвяць у сябе ;

24:3  у сіротаў зводзяць асла, ва ўдавы бяруць пад заклад вала;

24:4  бедных спіхваюць з дарогі, усе прыніжаныя зямлі вымушаны хавацца.

24:5  Вось яны, як дзікія аслы ў пустыні, выходзяць на дзею сваю, устаючы рана на здабычу; стэп дае хлеб ім і дзецям іхнім;

24:6  жнуць яны на полі не сваім і зьбіраюць вінагарад у бязбожніка;

24:7  голыя начуюць без покрыва і бяз вопраткі на сьцюжы;

24:8  мокнуць ад горных дажджоў і, ня маючы сховішча, ціснуцца да скалы;

24:9  адрываюць ад саскоў сірату і з убогага бяруць заклад;

24:10  прымушаюць хадзіць голымі, без адзеньня, і галодных кормяць каласамі;

24:11  паміж сьценамі чавяць алей аліўкавы, топчуць у чавілах і прагнуць.

24:12  У горадзе людзі стогнуць, і душа забіваных енчыць, і Бог не забараняе гэтага.

24:13  Ёсьць сярод іх ворагі сьвятла, ня ведаюць ягоных шляхоў і ня ходзяць па сьцежках ягоных.

24:14  На золку ўстае забойца, забівае беднага і ўбогага, а ўначы бывае злодзеем.

24:15  І вока пералюбніка чакае сутоньня, кажучы: нічыё вока ня ўбачыць мяне, — і захінае твар.

24:16  У цемры падкопваюцца пад дамы, якія ўдзень яны прыкмецілі сабе; ня ведаюць сьвятла.

24:17  Бо ім раніца — сьмяротны цень, бо яны знаёмыя з жахамі сьмяротнага ценю.

24:18  Лёгкі такі на паверхні вады, праклятая доля ягоная на зямлі, і не глядзіць ён на дарогу садоў вінаградных.

24:19  Засуш і сьпёка паглынаюць сьнегавую ваду: так апраметная — грэшнікаў.

24:20  Няхай забудзе яго нутроба матчыная ; няхай ласуецца ім чарвяк; няхай не захаваецца пра яго памяць; як дрэва, няхай зломіцца беззаконьнік,

24:21  які прыгнятае бязьдзетную, якая не раджала, і ўдаве ня робіць дабра.

24:22  Ён і дужых зводзіць сілаю сваёю; ён устае, і ніхто ня пэўны за жыцьцё сваё.

24:23  А Ён дае яму ўсё для бясьпекі, і ён на тое абапіраецца, і вочы Ягоныя бачаць шляхі іхнія.

24:24  Падняліся высока, — і вось, няма іх; падаюць, і паміраюць, як і ўсе, і, як вярхі каласкоў, зразаюцца.

24:25  Калі гэта ня так, — хто выкрые мяне за ману і ў нівеч аберне словы мае?