Esperanto - Job - 39

39:1  Ĉu vi scias la tempon, en kiu naskas la ibeksoj sur la rokoj? Ĉu vi observis la akuŝiĝon de la cervinoj?

39:2  Ĉu vi kalkulis la monatojn de ilia gravedeco? Aŭ ĉu vi scias la tempon, kiam ili devas naski?

39:3  Ili fleksiĝas, elĵetas siajn idojn, Liberiĝas de siaj doloroj.

39:4  Iliaj infanoj fortiĝas, kreskas en libereco, Foriras, ke ne revenas al ili.

39:5  Kiu donis liberecon al la sovaĝa azeno? Kaj kiu malligis ĝiajn ligilojn?

39:6  La dezerton Mi faris ĝia domo, Kaj stepon ĝia loĝejo;

39:7  Ĝi ridas pri la bruo de la urbo, La kriojn de pelanto ĝi ne aŭdas;

39:8  La produktaĵoj de la montoj estas ĝia manĝaĵo, Kaj ĝi serĉas ĉian verdaĵon.

39:9  Ĉu bubalo volos servi al vi? Ĉu ĝi volos nokti ĉe via manĝujo?

39:10  Ĉu vi povas alligi bubalon per ŝnuro al bedo? Ĉu ĝi erpos post vi valojn?

39:11  Ĉu vi fidos ĝin pro ĝia granda forto? Kaj ĉu vi komisios al ĝi vian laboron?

39:12  Ĉu vi havos konfidon al ĝi, ke ĝi reportos viajn semojn Kaj kolektos en vian grenejon?

39:13  La flugilo de struto leviĝas gaje, Simile al la flugilo de cikonio kaj de akcipitro;

39:14  Ĉar ĝi lasas sur la tero siajn ovojn Kaj varmigas ilin en la sablo;

39:15  Ĝi forgesas, ke piedo povas ilin dispremi Kaj sovaĝa besto povas ilin disbati.

39:16  Ĝi estas kruela por siaj idoj, kvazaŭ ili ne estus ĝiaj; Ĝi ne zorgas pri tio, ke ĝia laboro estas vana;

39:17  Ĉar Dio senigis ĝin je saĝo Kaj ne donis al ĝi prudenton.

39:18  Kiam ĝi leviĝas alten, Ĝi mokas ĉevalon kaj ĝian rajdanton.

39:19  Ĉu vi donas forton al la ĉevalo? Ĉu vi vestas ĝian kolon per kolharoj?

39:20  Ĉu vi povas saltigi ĝin kiel akrido? Terura estas la beleco de ĝia ronkado.

39:21  Ĝi fosas en la valo kaj estas gaja pro forteco; Ĝi eliras kontraŭ armiton;

39:22  Ĝi ridas pri timo kaj ne senkuraĝiĝas, Kaj ne retiras sin de glavo.

39:23  Super ĝi sonoras la sagujo, Brilas lanco kaj ponardego.

39:24  Kun bruo kaj kolero ĝi glutas teron, Kaj ne povas stari trankvile ĉe sonado de trumpeto.

39:25  Kiam eksonas la trumpeto, ĝi ekkrias: Ho, ho! Kaj de malproksime ĝi flarsentas la batalon, Kriadon de la kondukantoj, kaj bruon.

39:26  Ĉu pro via saĝo flugas la akcipitro Kaj etendas siajn flugilojn al sudo?

39:27  Ĉu pro via ordono leviĝas la aglo Kaj faras alte sian neston?

39:28  Sur roko ĝi loĝas, Noktas sur dento de roko kaj de monta pinto.

39:29  De tie ĝi elrigardas por si manĝaĵon; Malproksime vidas ĝiaj okuloj.

39:30  Ĝiaj idoj trinkas sangon; Kaj kie estas mortigitoj, tie ĝi estas.