Bela - Job - 29

29:1  І гаварыў далей Ёў слова сваё і сказаў:

29:2  о, калі б я быў, як у ранейшыя месяцы, як у тыя дні, калі Бог асланяў мяне,

29:3  калі сьвяцільня Ягоная сьвяціла над галавою маёю, і я пры сьвятле Ягоным хадзіў у цемры;

29:4  як быў я ў дні маладосьці маёй, калі ласка Божая была над намётам маім,

29:5  калі яшчэ Ўсеўладны быў са мною, і дзеці мае вакол мяне,

29:6  калі шляхі мае абмываліся малаком і скала крынічыла мне ручаі алею!

29:7  Калі я выходзіў да брамы горада і на плошчы ставіў седзішча сваё,

29:8  хлопцы, убачыўшы мяне, хаваліся, а старыя ўставалі і стаялі;

29:9  князі ўстрымліваліся ад прамовы і пальцы клалі на вусны свае;

29:10  голас знакамітых змаўкаў, і язык у іх прыліпаў да паднябеньня іхняга.

29:11  Вуха, якое чула мяне, улешчвала мяне; вока, якое бачыла, хваліла мяне,

29:12  бо я ратаваў пакутніка, які енчыў, і сірату бездапаможнага.

29:13  Дабраславеньне таго, хто гінуў, прыходзіла на мяне, і сэрцу ўдавы прыносіў я радасьць.

29:14  Я апрануўся ў праўду, і суд мой апранаў мяне як мантыя і турбан.

29:15  Я быў вачыма сьляпому і нагамі кульгаваму;

29:16  бацькам быў я ўбогім і цяжбіну, якое я ня ведаў, разьбіраў уважліва.

29:17  Крышыў я беззаконнаму сківіцы і з зубоў ягоных вырываў крадзенае.

29:18  І казаў я: у гнязьдзе маім сканаю, і дзён маіх будзе многа, як пяску;

29:19  корань мой адкрыты вадзе, і раса начуе на вецьці маім;

29:20  слава мая ня старыцца, лук мой моцны ў руцэ маёй.

29:21  Уважалі мне і чакалі, і маўчалі пры радзе маёй.

29:22  Пасьля слоў маіх ужо не разважалі; мова мая капала на іх.

29:23  Чакалі мяне, як дажджу, і, як дажджу позьняму, разьзяўлялі вусны свае.

29:24  Бывала, усьміхнуся ім, — яны ня вераць; і сьвятла твару майго яны не азмрочвалі.

29:25  Я назначаў шляхі ім і сядзеў на чале і жыў як цар у коле вояў, як суцешнік заплаканых.