Alb - Job - 39

39:1  A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

39:2  A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

39:3  Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

39:4  Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

39:5  Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

39:6  të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

39:7  Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

39:8  Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

39:9  Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

39:10  A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

39:11  A do t'i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t'ia lësh atij punën tënde?

39:12  A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

39:13  Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

39:14  Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

39:15  duke harruar që një këmbë mund t'i shtypë ose një kafshë e fushave mund t'i shkelë.

39:16  I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

39:17  sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

39:18  Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

39:19  A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

39:20  A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

39:21  Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

39:22  Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

39:23  Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

39:24  Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

39:25  Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: "Aha"!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

39:26  Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

39:27  Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

39:28  Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

39:29  Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

39:30  Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo".