NorSMB - Proverbs - 14

14:1  Kvinnevisdom byggjer huset sitt, men dårskap riv det ned med henderne.

14:2  Den som ottast Herren, fer ærleg fram, men krokvegar gjeng den som vanvyrder honom.

14:3  I narrens munn er ovmods ris, men dei vise hev lipporne sine til vern.

14:4  Utan uksar er krubba tom, men når stuten er sterk, vert innkoma stor.

14:5  Ikkje lyg eit ærlegt vitne, men det falske vitne andar lygn.

14:6  Spottaren søkjer visdom, men fåfengt, men lett finn den skynsame kunnskap.

14:7  Gakk burt frå ein dåre, ei fekk du der merka lippor med kunnskap.

14:8  Klok manns visdom er: han skynar vegen sin, men dåre-narreskapen er: dei svik seg sjølv.

14:9  Dårar fær spott av sitt eige skuldoffer, men millom ærlege folk er godhug.

14:10  Hjarta kjenner si eigi sorg, og gleda legg ingen framand seg uppi.

14:11  Gudlause folk fær sitt hus lagt i øyde, men ærlege folk ser tjeldet sitt bløma.

14:12  Mang ein veg tykkjer folk er rett, men enden på honom er vegar til dauden.

14:13  Jamvel midt i låtten kjenner hjarta vondt, og enden på gleda er sorg.

14:14  Av åtferdi si skal den fråfalne mettast, og ein god mann held seg burte frå han.

14:15  Den einfalde trur kvart ordet, men den kloke agtar på sine stig.

14:16  Den vise ottast og held seg frå vondt, men dåren er brålyndt og trygg.

14:17  Bråsinna mann gjer narreverk, og meinsløg mann vert hata.

14:18  Einfalde erver dårskap, men dei kloke fær kunnskap til krans.

14:19  Vonde skal bøygja seg for dei gode, og gudlause ved portarne til den rettferdige.

14:20  Ein fatig vert hata av venen sin jamvel, men ein rik vert elska av mange.

14:21  Vanvyrder du næsten din, syndar du, men sæl den som ynkast yver armingar.

14:22  Skal ikkje dei fara vilt som finn på vondt, og miskunn og truskap timast deim som finn på godt?

14:23  Alt stræv fører vinning med seg, men tome ord gjev berre tap.

14:24  Rikdomen er for dei vise ei krans, men narreskapen hjå dårar er narreskap.

14:25  Eit sanningsvitne bergar liv, men den som andar lygn, er full av svik.

14:26  Den som ottast Herren, hev ei borg so fast, og for hans born det finnast skal ei livd.

14:27  Otte for Herren er livsens kjelda, so ein slepp undan daudesnaror.

14:28  Mykje folk er konungs prydnad, men folkemink er hovdings fall.

14:29  Langmodig mann hev mykje vit, men bråhuga mann syner narreskap.

14:30  Spaklyndt hjarta er likamens liv, men ilska er ròt i beini.

14:31  Trykkjer du armingen, spottar du skaparen hans, men du ærar skaparen når du er mild mot fatigmann.

14:32  I ulukka si lyt den gudlause stupa, men den rettferdige hev trygd når han skal døy.

14:33  I hjarta på den vituge held visdomen seg still, men hjå dårar ter han seg fram.

14:34  Rettferd upphøgjer eit folk, men syndi er skam for folki.

14:35  Kongen likar godt den kloke tenar, men harmast på den som skjemmer seg ut.