Dari - Psalms - 107

107:1  خداوند را سپاس گوئید زیرا که او نیکوست و رحمتش تا به ابد.

107:2  فدیه شدگانِ خداوند این را بگویند، آنهائی که خداوند ایشان را از دست دشمن فدیه داده

107:3  و از کشورهای بیگانه، از شرق و غرب و شمال و جنوب جمع کرده است.

107:4  آن ها در صحرا و بیابان بیراهه آواره بودند و شهری برای سکونت نیافتند.

107:5  گرسنه و تشنه شدند و جان شان بیچاره و بینوا گردید.

107:6  آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از سختی های شان رهایی بخشید.

107:7  آن ها را به راه مستقیم رهبری نمود تا به شهری مسکون درآمدند.

107:8  پس خداوند را به سبب رحمتش و به سبب کارهای شگفت انگیز او با بنی آدم شکر کنند.

107:9  زیرا که جان تشنه را سیراب نموده و جان گرسنه را با چیزهای نیکو سیر کرد.

107:10  بعضی شان در تاریکی و سایۀ موت نشسته بودند و در زندان و زنجیر رنج می بردند،

107:11  زیرا که آن ها از کلام خدا سرپیچی کرده و احکام خدای قادر متعال را بجا نیاورده بودند.

107:12  به همین جهت آن ها را در زیر بار زحمت و مشقت چنان ذلیل ساخت که از پا افتادند و مدد کنندۀ نبود.

107:13  آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از سختی های شان رهایی بخشید.

107:14  آن ها را از تاریکی و سایه موت بیرون آورد و از بند و زنجیر آزاد کرد.

107:15  پس خداوند را به سبب رحمتش و به سبب کارهای شگفت انگیز او با بنی آدم شکر کنند.

107:16  زیرا که دروازه های برنجی را شکسته و پشت بندهای آهنی آنرا قطع می کند.

107:17  افراد نادان به خاطر روش شریرانۀ خود و به سبب گناهان خویش، در عذاب بودند.

107:18  جان شان از هر نوع خوراک بیزار بود و پای شان به لب گور رسیده بود.

107:19  آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از سختی های شان رهایی بخشید.

107:20  کلام خود را فرستاده، ایشان را شفا بخشید و از مرگ و عذاب نجات داد.

107:21  پس خداوند را به سبب رحمتش و به سبب کارهای شگفت انگیز او با بنی آدم شکر کنند.

107:22  قربانی های شکرانگی بگذرانند و با شادمانی کارهای را که او کرده است، اعلام نمایند.

107:23  بعضی از آن ها با کشتی به بحر رفتند و در آب های عمیق مشغول کار شدند.

107:24  آن ها کارهای خداوند و شاهکارهای دست او را در اعماق بحر دیدند.

107:25  به فرمان او باد و طوفان برخاست و امواج بحر به طغیان آمد.

107:26  کشتی ها گاهی به هوا بلند می شدند و گاهی به اعماق بحر فرو می رفتند. جان شان در این تلاطم از حال رفت.

107:27  مانند مستان اُفتان و خیزان شدند و نمی دانستند که چه کار کنند.

107:28  آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از سختی های شان رهایی بخشید.

107:29  طوفان را آرام کرد و امواج بحر از تلاطم باز ایستادند.

107:30  وقتی آرامش حکمفرما گردید، همه خوشحال شدند و خداوند آن ها را به بندر مقصود رسانید.

107:31  پس خداوند را به سبب رحمتش و به سبب کارهای شگفت انگیز او با بنی آدم شکر کنند.

107:32  عظمت و جلال او را به جماعت قوم اعلام کنند و نزد بزرگان قوم او را ستایش کنند.

107:33  او دریاها را به بیابان و چشمه های آب را به زمین خشک و بی آب تبدیل کرد.

107:34  زمین حاصلخیز را به خاطر شرارت ساکنان آن به شوره زار مبدل ساخت.

107:35  بیابان را به دریاچۀ آب و زمین خشک را به چشمه های آب تبدیل کرد.

107:36  گرسنگان را در آنجا ساکن ساخت تا شهری برای سکونت خود آباد کنند.

107:37  در زمین آنجا به زراعت پرداختند، تاکستانها غرس نمودند و حاصل بسیار به دست آوردند.

107:38  خداوند آن ها را برکت داد که بی حد زیاد شدند و نگذاشت که رمه و گلۀ شان کم گردد.

107:39  باز کم گشتند و تحقیر شدند و در زیر ظلم و ستم رنج کشیدند.

107:40  خداوند رهبران ظالم را خوار و در ویرانه ها آواره می سازد،

107:41  اما مسکین را از رنج و سختی رهایی می دهد و قبیله ها را مثل گله ها زیاد می سازد.

107:42  صالحان این را می بینند و خوشی می کنند، اما دهان شرارت بسته می گردد.

107:43  کیست خردمند تا بدین چیزها تفکر نماید؟ که ایشان رحمت های خداوند را خواهند فهمید.