Dari - Psalms - 106

106:1  هَلّلِویاه، سپاس به خداوند! خداوند را سپاس گوئید زیرا که او نیکوست و رحمتش تا به ابد.

106:2  کیست که بتواند کارهای بزرگ خداوند را بیان کند و ستایش او را آنطوری که شایسته است بشنواند؟

106:3  خوشا به حال آنانی که انصاف را نگاه دارند و آنکه عدالت را در همۀ وقت به عمل آورد.

106:4  ای خداوند به رضامندی ای که با قوم برگزیدۀ خود می داری، مرا یاد کن و به نجات خود از من تفقد نما.

106:5  تا سعادت برگزیدگان تو را ببینم، در خوشی قوم برگزیدۀ تو حصه بگیرم و با میراث تو فخر نمایم.

106:6  ما و پدران ما گناه نموده ایم و خطا کرده، شرارت ورزیده ایم.

106:7  پدران ما معجزات تو را در مصر درک نکردند و رحمت های زیاد تو را به یاد نیاوردند، بلکه در جوار آب یعنی ساحل بحیرۀ احمر فتنه انگیختند.

106:8  با آنهم به خاطر نام خود و برای اینکه قدرت عظیم خود را ظاهر سازد، آن ها را نجات داد.

106:9  به فرمان او بحیرۀ احمر خشک گردید و قوم برگزیدۀ خود را از اعماق بحر، گویی از بین صحرا عبور داد.

106:10  آن ها را از دست دشمنان نجات داد و از دست بدخواهان رهایی بخشید.

106:11  آب دشمنان ایشان را طوری پوشانید که حتی یکی از آن ها هم باقی نماند.

106:12  آنگاه به کلام او ایمان آوردند و سرود حمد او را سرائیدند.

106:13  اما اعمال او را به زودی فراموش کردند و مشورت او را انتظار نکشیدند.

106:14  بلکه در آن بیابان به شهوت پرستی پرداختند و در دشت خدا را آزمایش کردند.

106:15  پس خواست دل شان را بجا آورد، لیکن جان شان را به مرض مهلکی مبتلا ساخت.

106:16  در بیابان به موسی و به هارون، تقدیس شدۀ خداوند، حسد بردند.

106:17  آنگاه زمین چاک شد و داتان را در خود فرو برد و همچنین ابیرام و خانوادۀ او را پوشانید.

106:18  بعد آتشی در بین شان افروخته شد و شعلۀ آتش شریران را سوزانید.

106:19  در حوریب گوساله ای ساختند و آن بت ریخته شده را پرستش کردند.

106:20  تمثال یک گاو علف خور را بر خدای پُر جلال خویش ترجیح دادند.

106:21  خدای نجات دهندۀ خود را که کارهای عظیمی را در مصر کرده بود، از یاد بردند.

106:22  معجزات او را در سرزمین حام و کارهای هولناک او را در بحیرۀ احمر، همه را فراموش کردند.

106:23  آنگاه خواست ایشان را هلاک کند، اما برگزیدۀ او موسی به شفاعت آن ها برخاست و غضب خدا را فرو نشاند که آن ها هلاک نسازد.

106:24  آن ها سرزمین مرغوب را خوار شمردند و به کلام وی اعتماد نکردند.

106:25  در خیمه های خود لب به شکایت گشودند و به آواز خداوند گوش ندادند.

106:26  پس دست خود را بر ضد آن ها برافراشت که ایشان را در آن بیابان از بین ببرد

106:27  و اولادۀ شان را در میان امت ها بیندازد و ایشان را در کشورهای بیگانه پراگنده سازد.

106:28  سپس به بتِ بعل فغور پیوستند و قربانی های تقدیم شده به بتها را خوردند.

106:29  با این اعمال خود خداوند را به خشم آوردند و به مرض کشنده ای گرفتار گردیدند.

106:30  آنگاه فینِحاس برخاست و داوری نمود و مرض کشنده از بین برداشته شد.

106:31  این برای او به عدالت محسوب گردید، نسلاً بعد نسل تا ابدالآباد.

106:32  خداوند را نزد آب های مریبه غضبناک ساختند. موسی هم به خاطر آن ها آزار دید

106:33  و چنان روح او را تلخ ساختند که لب به ناسزا گفتن گشود.

106:34  ایشان آن قوم های را که خداوند امر فرموده بود از بین نبردند،

106:35  بلکه با آن ها رابطۀ دوستی برقرار کردند و اعمال بت پرستان را آموختند.

106:36  بتهای شانرا پرستیدند و با این کار برای خود دام گذاشتند.

106:37  پسران و دختران خود را برای ارواح پلید قربانی نمودند.

106:38  خون بیگناهان یعنی خون پسران و دختران خود را ریختند و آنرا برای بتهای کنعان قربانی کردند. آن سرزمین از خون آلوده گردید.

106:39  آن ها به خاطر اعمال خود نجس شدند و بت پرستی آن ها در نظر خداوند حکم زنا را داشت.

106:40  آنگاه خشم خداوند بر قوم برگزیده اش افروخته شد و او از آن ها بیزار گردید.

106:41  پس ایشان را به دست امت ها تسلیم نمود تا آنانی که از ایشان نفرت داشتند، بر آن ها حکمرانی کنند.

106:42  دشمنان شان بر آن ها ظلم کردند و آن ها را زیر دست خود خوار و ذلیل ساختند.

106:43  خداوند بارها قوم برگزیدۀ خود را نجات داد، اما آن ها هر بار در برابر او فتنه برانگیختند و به خاطر گناه خویش خوار و ذلیل گردیدند.

106:44  با وجود این، وقتی که فریاد ایشان را شنید، به درماندگی آن ها توجه کرد.

106:45  به خاطر ایشان، پیمان خود را بیاد آورد و به سبب رحمت بی پایان خود، آن ها را مجازات نکرد

106:46  و دل اسیرکنندگان ایشان را به رحم آورد.

106:47  ای خداوند، خدای ما، ما را نجات ده! ما را از میان ممالک بیگانه جمع کن، تا نام مقدس تو را حمد گوئیم و ستایش تو افتخار ما باشد.

106:48  خداوند، خدای اسرائیل از ازل تا به ابد متبارک باد! و تمام قوم بگویند: «آمین!» هَلّلِویاه، سپاس به خداوند!