NorSMB - Job - 31

31:1  Med augo hev eg gjort ei pakt; eg skal ’kje skygna etter møy.

31:2  Kva gav meg elles Gud der uppe? Kva arv gav Allvald frå det høge?

31:3  Kjem ikkje udådsmann i naud? Og illgjersmenn i ulukka?

31:4  Ser ikkje han på mine vegar? Tel ikkje han kvart stig eg gjeng?

31:5  Dersom eg fram med fals hev fare, og foten sprunge etter svik

31:6  - Gud vege meg på rettferds vegt, so han kann sjå eg skuldlaus er! -

31:7  Veik mine stig frå vegen av, hev hjarta etter augo gjenge, var det ein flekk på mine hender,

31:8  so gjev ein annan et mitt såd, og riv mi planting upp med rot!

31:9  Let eg min hug av kvinna dåra, sneik eg til grannens dør meg fram,

31:10  so lat mitt viv åt andre mala, og andre yver ho seg bøygje!

31:11  For dette er ei skjemdarferd, eit brot som dom og straff fortener,

31:12  ein eld som eta vil til avgrunns og øydeleggja all mi eiga.

31:13  Vanvyrd’ eg retten åt min træl og trælkvinna i trætta med deim?

31:14  - Kva gjord’ eg då, når Gud reis upp? Kva svara eg, når han meg klaga?

31:15  Dei er som meg i morsliv skapte; ein forma oss i moderfang -

31:16  Um eg sagde nei når arming bad, og let enkja gråtande gå burt,

31:17  hev eg mitt brød åleine ete, so farlaus inkje fekk ein bit,

31:18  - nei, far for han eg var frå yngdi, frå morsliv var eg hennar førar -

31:19  Såg eg ein stakar utan klæde, ein fatig utan yverplagg,

31:20  og so hans lender ei meg signa, og ei mi saueull han vermde,

31:21  hev eg mot farlaus handi lyft, av di eg medhald fekk i retten:

31:22  Let herdi mi or led då losna, og armen brotna frå sitt bein!

31:23  For eg var ovleg rædd Guds straff, eg magtlaus stod framfor hans velde.

31:24  Um eg mi lit til gullet sette, og voni til det fine gull,

31:25  Gledde eg meg ved auka rikdom, og alt eg vann meg med mi hand,

31:26  såg eg på ljoset når det stråla, på månen der han skreid i glans,

31:27  vart hjarta mitt i løyndom dåra, so kyss på hand til deim eg sende,

31:28  so var det og straffande brot, då neitta eg min Gud der uppe.

31:29  Hev eg meg gledt ved uvens uferd, og jubla når han kom i skade,

31:30  - men eg let ikkje munnen synda og banna honom ifrå livet -

31:31  hev ei mitt husfolk stendigt sagt: «Kven gjekk vel svolten frå hans bord?»

31:32  - Eg let ’kje framand natta ute; for ferdamann eg opna døri -

31:33  hev eg som Adam dult mi synd, og løynt mi misgjerd i min barm,

31:34  di eg var rædd den store hop og ottast spott frå ættefrendar, so stilt eg heldt meg innum dører?

31:35  Å, vilde nokon høyra på meg! Sjå her er underskrifti mi, lat berre Allvald svara meg! Fekk eg den skrift min motpart skreiv,

31:36  den skulde eg på oksli bera og binda på meg som ein krans

31:37  eg melde honom kvart mitt stig, og som ein hovding møta honom.

31:38  Dersom min åker klagar meg, og um plogforerne lyt gråta,

31:39  åt eg hans grøda ubetalt, tok livet eg av eigarmannen:

31:40  Lat då for kveite klunger gro, og ugras der eg sådde bygg!» Her endar Jobs tale.