FarTPV - Luke - 1

1:1  تقدیم به عالیجناب تئوفیلوس: تا به حال نویسندگان بسیاری به نوشتن شرح وقایعی كه در بین ما رخ داده است، اقدام کرده‌اند

1:2  و آنچه را كه به وسیلهٔ شاهدان عینی اوّلیه و اعلام کنندگان آن پیام به ما رسیده است به قلم آورده‌اند.

1:3  من نیز به نوبهٔ خود، به عنوان کسی‌که جریان كامل این وقایع را جزء به جزء مطالعه و بررسی كرده است، صلاح دیدم كه این پیشامدها را به ترتیب تاریخ وقوع برای تو بنویسم

1:4  تا به حقیقت همهٔ مطالبی كه از آن اطّلاع یافته‌ای، پی ببری.

1:5  در زمان سلطنت هیرودیس، پادشاه یهودیه، كاهنی به نام زكریا از افراد گروه ابیا، زندگی می‌کرد. همسر او نیز از خاندان هارون بود و الیزابت نام داشت.

1:6  این دو نفر در نظر خدا درستكار بودند و بدون کوتاهی، كلّیهٔ احكام و دستورات خداوند را رعایت می‌کردند.

1:7  امّا فرزندی نداشتند زیرا الیزابت نازا بود و هر دو سالخورده بودند.

1:8  چون نوبت خدمت روزانه در معبد بزرگ به گروه زكریا رسید، او به عنوان كاهن مشغول انجام وظایف خود شد.

1:9  ‌طبق رسوم كاهنان قرعه به نام او درآمد كه به داخل جایگاه مقدّس در معبد بزرگ وارد شود و بُخور بسوزاند.

1:10  در وقت سوزاندن بُخور، تمام جماعت در بیرون ایستاده و دست به دعا برداشته بودند.

1:11  در آنجا فرشتهٔ خداوند به او ظاهر شد و در سمت راست آتشدان بُخور ایستاد.

1:12  زكریا از دیدن این منظره تكانی خورد و ترسید.

1:13  امّا فرشته به او گفت: «ای زكریا نترس. دعاهای تو مستجاب شده و همسرت الیزابت برای تو پسری خواهد زایید و او را یحیی خواهی نامید.

1:14  شادی و سرور نصیب تو خواهد بود و بسیاری از تولّد او شادمان خواهند شد.

1:15  زیرا او در نظر خداوند بزرگ خواهد بود و هرگز به شراب و باده لب نخواهد زد. از همان ابتدای تولّد از روح‌القدس پُر خواهد بود

1:16  و بسیاری از بنی‌اسرائیل را به سوی خداوند، خدای آنان باز خواهد گردانید.

1:17  با روح و قدرت الیاس مانند پیشاهنگی در حضور خداوند قدم خواهد زد تا پدران و فرزندان را آشتی دهد و سركشان را به راه نیكان آورد و مردمانی مستعد برای خداوند آماده سازد.»

1:18  زكریا به فرشته گفت: «چطور می‌توانم این را باور كنم؟ من پیر هستم و زنم نیز سالخورده است.»

1:19  فرشته به او پاسخ داد: «من جبرائیل هستم كه در حضور خدا می‌ایستم و فرستاده شده‌ام تا با تو صحبت كنم و این مژده را به تو برسانم.

1:20  پس توجّه كن: تو تا هنگام وقوع این امور لال خواهی شد و نیروی تكلّم را از دست خواهی داد زیرا سخنان مرا كه در وقت مقرّر به حقیقت خواهد پیوست باور نكردی.»

1:21  جماعتی كه منتظر زكریا بودند از اینكه او آن‌همه در داخل جایگاه مقدّس در معبد بزرگ ماند، متعجّب گشتند.

1:22  وقتی بیرون آمد و یارای سخن گفتن نداشت، آنان فهمیدند كه در داخل جایگاه مقدّس در معبد بزرگ رؤیایی دیده است و چون نمی‌توانست حرف بزند ایما و اشاره می‌کرد.

1:23  زكریا وقتی‌که دورهٔ خدمت كهانت خود را در معبد بزرگ به انجام رسانید به خانه بازگشت.

1:24  بعد از آن همسرش الیزابت حامله شد و مدّت پنج ماه در خلوت به سر برد و با خود می‌گفت:

1:25  «این كار را خداوند برای من كرده است و با این لطف خود، رسوایی مرا پیش مردم از میان برداشته است.»

1:26  در ماه ششم، جبرائیل فرشته از جانب خدا به شهری به نام ناصره، كه در استان جلیل واقع است

1:27  به نزد دختر باکره‌ای كه در عقد مردی به نام یوسف -‌از خاندان داوود- بود، فرستاده شد. نام این دختر مریم بود.

1:28  فرشته وارد شد و به او گفت: «سلام، ای کسی‌که مورد لطف هستی، خداوند با توست.»

1:29  امّا مریم از آنچه فرشته گفت بسیار مضطرب شد و ندانست كه معنی این سلام چیست.

1:30  فرشته به او گفت: «ای مریم، نترس زیرا خداوند به تو لطف فرموده است.

1:31  تو آبستن خواهی شد و پسری خواهی زایید و نام او را عیسی خواهی گذارد.

1:32  او بزرگ خواهد بود و به پسر خدای متعال ملقّب خواهد شد. خداوند، خدا تخت پادشاهی جدّش داوود را به او عطا خواهد فرمود.

1:33  او تا به ابد برخاندان یعقوب فرمانروایی خواهد كرد و پادشاهی او هرگز پایانی نخواهد داشت.»

1:34  مریم به فرشته گفت: «این چگونه ممكن است؟ من باکره هستم.»

1:35  فرشته به او پاسخ داد: «روح‌القدس بر تو خواهد آمد و قدرت خدای متعال بر تو سایه خواهد افكند و به این سبب آن نوزاد مقدّس، پسر خدا نامیده خواهد شد.

1:36  بدان كه خویشاوند تو الیزابت در سن پیری پسری در رحم دارد و آن کسی‌که نازا به حساب می‌آمد اكنون شش ماه از حاملگی او می‌گذرد.

1:37  زیرا برای خدا هیچ چیز محال نیست.»

1:38  مریم گفت: «باشد، من كنیز خداوند هستم، همان‌طور كه تو گفتی بشود.» و فرشته از پیش او رفت.

1:39  در آن روزها مریم عازم سفر شد و باشتاب به شهری واقع در كوهستان یهودیه رفت.

1:40  او به خانهٔ زكریا وارد شد و به الیزابت سلام كرد.

1:41  وقتی الیزابت سلام مریم را شنید، بچّه در رَحمش تكان خورد. الیزابت از روح‌القدس پُر شد

1:42  و با صدای بلند گفت: «تو در بین زنها متبارک هستی و مبارک است ثمرهٔ رحم تو.

1:43  من كیستم كه مادر خداوندم به دیدنم بیاید؟

1:44  همین‌که سلام تو به گوش من رسید، بچّه از شادی در رحم من تكان خورد.

1:45  خوشا به حال آن زنی كه باور می‌کند که وعدهٔ خداوند برای او به انجام خواهد رسید.»

1:46  مریم گفت: «جان من خداوند را می‌‌ستاید

1:47  و روح من در نجات‌دهندهٔ من، خدا، شادی می‌کند،

1:48  چون او به كنیز ناچیز خود نظر لطف داشته است. از این پس همهٔ نسلها مرا خوشبخت خواهند خواند،

1:49  زیرا آن قادر مطلق كارهای بزرگی برای من كرده است. نام او مقدّس است.

1:50  رحمت او پشت در پشت برای كسانی است كه از او می‌ترسند.

1:51  دست خداوند با قدرت كار كرده است، متكبّران را با خیالات دلشان تارومار كرده

1:52  و زورمندان را از تختهایشان به زیر افكنده و فروتنان را سربلند كرده است.

1:53  گرسنگان را با چیزهای نیكو سیر نموده و ثروتمندان را تهی‌دست روانه كرده است.

1:54  به‌خاطر محبّت پایدار خود، از بندهٔ خود اسرائیل حمایت كرده است،

1:55  همان‌طور كه به اجداد ما یعنی به ابراهیم و به فرزندان او تا به ابد وعده داد.»

1:56  مریم در حدود سه ماه پیش الیزابت ماند و بعد به منزل خود بازگشت.

1:57  وقت زایمان الیزابت فرا رسید و پسری به دنیا آورد.

1:58  وقتی همسایگان و خویشاوندان او باخبر شدند كه خداوند چه لطف بزرگی در حق او كرده است مانند او شاد و خوشحال گشتند.

1:59  پس از یک هفته آمدند تا نوزاد را ختنه نمایند و در نظر داشتند نام پدرش زكریا را بر او بگذارند.

1:60  امّا مادرش گفت: «خیر، نام او باید یحیی باشد.»

1:61  آنها گفتند: «امّا در خاندان تو هیچ‌کس چنین نامی ندارد.»

1:62  و با اشاره از پدرش پرسیدند كه تصمیم او دربارهٔ نام طفل چیست.

1:63  او تخته‌ای خواست و در برابر تعجّب همگی نوشت: «نام او یحیی است.»

1:64  ناگهان زبانش باز شد و به ستایش خدا پرداخت.

1:65  تمام همسایگان ترسیدند و كلّیهٔ این اخبار در سرتاسر كوهستان یهودیه انتشار یافت.

1:66  همهٔ کسانی‌که این موضوع را می‌شنیدند دربارهٔ آن فكر می‌کردند و می‌گفتند: «این كودک چه خواهد شد؟ در واقع دست خداوند با اوست.»

1:67  پدر او زكریا، از روح‌القدس پُر شد و چنین نبوّت كرد:

1:68  «خداوند، خدای اسرائیل را سپاس باد. زیرا به یاری قوم خود آمده و آنان را رهایی داده است.

1:69  از خاندان بندهٔ خود داوود، رهانندهٔ نیرومندی بر افراشته است.

1:70  او از قدیم از زبان انبیای مقدّس خود وعده داد

1:71  كه ما را از دست دشمنانمان رهایی بخشد و از دست همهٔ کسانی‌که از ما نفرت دارند، آزاد سازد

1:72  و با نیاکان ما به رحمت رفتار نماید و پیمان مقدّس خود را به‌خاطر آورد.

1:73  برای پدر ما ابراهیم سوگند یاد كرد

1:74  كه ما را از دست دشمنان نجات دهد و عنایت فرماید كه او را بدون ترس

1:75  با پاكی و نیكی تا زنده‌ایم، عبادت نماییم.

1:76  و تو، ای فرزند، نبیِ خدای متعال نامیده خواهی شد، زیرا جلوی قدمهای خداوند خواهی رفت تا راه او را آماده سازی

1:77  و به قوم او خبر دهی كه با آمرزش گناهانشان رستگار می‌شوند،

1:78  زیرا از رحمت و دلسوزی خدای ماست كه خورشید صبحگاهی از آسمان بر ما طلوع خواهد كرد

1:79  تا بر کسانی‌که در تاریكی و در سایهٔ مرگ به سر می‌برند بتابد و قدمهای ما را به راه صلح و سلامتی هدایت فرماید.»

1:80  و امّا طفل بزرگ می‌شد و در روح قوی می‌گشت و تا روزی كه علناً به قوم اسرائیل ظاهر شد در بیابان به سر می‌برد.