PolUGdanska - Luke - 1

1:1  Ponieważ wielu podjęło się sporządzić opis tych wydarzeń, co do których mamy zupełną pewność;

1:2  Tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa;

1:3  Postanowiłem i ja, który to wszystko od początku dokładnie wybadałem, opisać ci to po kolei, zacny Teofilu;

1:4  Abyś nabrał pewności co do tego, czego cię nauczono.

1:5  Za dni Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan imieniem Zachariasz, ze zmiany Abiasza. Miał on za żonę jedną z córek Aarona, której na imię było Elżbieta.

1:6  Oboje byli sprawiedliwi w oczach Boga, postępując nienagannie według wszystkich przykazań i nakazów Pana.

1:7  Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna, i oboje byli w podeszłym wieku.

1:8  A gdy pełnił służbę kapłańską przed Bogiem w kolejności swojej zmiany;

1:9  Zgodnie ze zwyczajem urzędu kapłańskiego padł na niego los, aby wejść do świątyni Pana i palić kadzidło.

1:10  A cała rzesza ludzi modliła się na zewnątrz w czasie kadzenia.

1:11  Wtedy ukazał mu się anioł Pana stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia.

1:12  I przeraził się Zachariasz na jego widok, i ogarnął go strach.

1:13  Lecz anioł powiedział do niego: Nie bój się, Zachariaszu, bo twoja modlitwa została wysłuchana. Elżbieta, twoja żona, urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan.

1:14  Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu będzie się radować z jego narodzin.

1:15  Będzie bowiem wielki w oczach Pana. Nie będzie pił wina ani mocnego napoju i zostanie napełniony Duchem Świętym już w łonie swojej matki.

1:16  I wielu z synów Izraela nawróci do Pana, ich Boga.

1:17  On bowiem pójdzie przed nim w duchu i mocy Eliasza, aby zwrócić serca ojców ku dzieciom, a opornych ku roztropności sprawiedliwych, aby przygotować Panu lud gotowy.

1:18  I powiedział Zachariasz do anioła: Po czym to poznam? Bo ja jestem stary i moja żona jest w podeszłym wieku.

1:19  A anioł mu odpowiedział: Ja jestem Gabriel, który stoi przed Bogiem. Zostałem posłany, aby mówić do ciebie i przynieść ci tę radosną nowinę.

1:20  I będziesz niemy, i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, kiedy się to stanie, dlatego że nie uwierzyłeś moim słowom, które się wypełnią w swoim czasie.

1:21  A ludzie czekali na Zachariasza i dziwili się, że tak długo przebywa w świątyni.

1:22  Kiedy wyszedł, nie mógł do nich mówić. I zrozumieli, że miał widzenie w świątyni, bo dawał im znaki, i pozostał niemy.

1:23  A gdy skończyły się dni jego posługi, wrócił do swego domu.

1:24  Po tych dniach Elżbieta, jego żona, poczęła i ukrywała się przez pięć miesięcy, mówiąc:

1:25  Tak mi uczynił Pan w dniach, kiedy wejrzał na mnie, aby zdjąć moją hańbę w oczach ludzi.

1:26  A w szóstym miesiącu Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret;

1:27  Do dziewicy zaślubionej mężczyźnie, któremu na imię było Józef, z rodu Dawida; a dziewicy było na imię Maria.

1:28  Kiedy anioł przyszedł do niej, powiedział: Witaj, obdarowana łaską, Pan jest z tobą. Błogosławiona jesteś między kobietami.

1:29  Ale ona, ujrzawszy go, zlękła się z powodu jego słów i zastanawiała się, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.

1:30  Wtedy anioł powiedział do niej: Nie bój się, Mario, znalazłaś bowiem łaskę u Boga.

1:31  Oto poczniesz w swym łonie i urodzisz syna, któremu nadasz imię Jezus.

1:32  Będzie on wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da mu tron jego ojca Dawida.

1:33  I będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca.

1:34  Wtedy Maria powiedziała do anioła: Jak to się stanie, skoro nie obcowałam z mężczyzną?

1:35  A anioł jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zacieni cię. Dlatego też to święte, co się z ciebie narodzi, będzie nazwane Synem Bożym.

1:36  A oto Elżbieta, twoja krewna, także poczęła syna w swojej starości i jest w szóstym miesiącu ta, którą nazywano niepłodną.

1:37  Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego.

1:38  I powiedziała Maria: Oto służebnica Pana, niech mi się stanie według twego słowa. Wtedy odszedł od niej anioł.

1:39  W tych dniach Maria wstała i poszła z pośpiechem w góry do miasta w Judei.

1:40  Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.

1:41  A gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Marii, poruszyło się dziecko w jej łonie i Elżbieta została napełniona Duchem Świętym.

1:42  I zawołała donośnym głosem: Błogosławiona jesteś między kobietami i błogosławiony jest owoc twego łona.

1:43  A skądże mi to, że matka mego Pana przyszła do mnie?

1:44  Gdy bowiem głos twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dziecko w moim łonie.

1:45  A błogosławiona, która uwierzyła. Spełni się bowiem to, co zostało jej powiedziane przez Pana.

1:46  Wtedy Maria powiedziała: Wielbi moja dusza Pana;

1:47  I rozradował się mój duch w Bogu, moim Zbawicielu;

1:48  Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy. Oto bowiem wszystkie pokolenia będą mnie odtąd nazywać błogosławioną.

1:49  Bo uczynił mi wielkie rzeczy ten, który jest mocny, i święte jest jego imię.

1:50  A jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się go boją.

1:51  Okazał moc swoim ramieniem i rozproszył pysznych w myślach ich serc.

1:52  Strącił mocarzy z tronów, a wywyższył pokornych.

1:53  Głodnych napełnił dobrami, a bogaczy odprawił z niczym.

1:54  Ujął się za Izraelem, swym sługą, pomny na swoje miłosierdzie;

1:55  Jak mówił do naszych ojców, do Abrahama i jego potomstwa na wieki.

1:56  I została z nią Maria około trzech miesięcy, a potem wróciła do swego domu.

1:57  Dla Elżbiety zaś nadszedł czas porodu i urodziła syna.

1:58  A gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał jej swoje wielkie miłosierdzie, cieszyli się razem z nią.

1:59  A ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecko, i chcieli nadać mu imię jego ojca, Zachariasza.

1:60  Ale jego matka powiedziała: Nie tak, lecz będzie się nazywał Jan.

1:61  I powiedzieli do niej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kogo by nazwano tym imieniem.

1:62  Pytali więc znakami jego ojca, jak chce go nazwać.

1:63  A on poprosił o tabliczkę i napisał: Jan jest jego imię. I dziwili się wszyscy.

1:64  Natychmiast otworzyły się jego usta i rozwiązał się jego język, i mówił, wielbiąc Boga.

1:65  I padł strach na wszystkich ich sąsiadów, i po całej górskiej krainie judzkiej rozgłoszone zostały wszystkie te słowa.

1:66  Wszyscy zaś, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i mówili: Cóż to będzie za dziecko? I była z nim ręka Pańska.

1:67  A Zachariasz, jego ojciec, będąc napełniony Duchem Świętym, prorokował:

1:68  Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraela, bo nawiedził i odkupił swój lud;

1:69  I wzbudził nam róg zbawienia w domu Dawida, swego sługi;

1:70  Jak mówił przez usta swoich świętych proroków, którzy byli od wieków;

1:71  Że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;

1:72  Aby okazać miłosierdzie naszym ojcom i przypomnieć swoje święte przymierze;

1:73  I przysięgę, którą złożył Abrahamowi, naszemu ojcu;

1:74  Że nam da, abyśmy mu służyli bez lęku, wybawieni z ręki naszych nieprzyjaciół;

1:75  W świętości i sprawiedliwości przed nim po wszystkie dni naszego życia.

1:76  A ty, dziecko, będziesz nazwane prorokiem Najwyższego, bo pójdziesz przed obliczem Pana, aby przygotować jego drogi;

1:77  I żeby jego ludowi dać poznać zbawienie przez przebaczenie mu grzechów;

1:78  Dzięki serdecznemu miłosierdziu naszego Boga, przez które nawiedził nas wschód słońca z wysoka;

1:79  Aby oświecić siedzących w ciemności i w cieniu śmierci, aby skierować nasze kroki na drogę pokoju.

1:80  A dziecko rosło i umacniało się w duchu, i przebywało na pustyniach aż do dnia ukazania się przed Izraelem.