NorSMB - Psalms - 104

104:1  Lova Herren, mi sjæl! Herre min Gud, du er ovleg stor, i høgd og herlegdom er du klædd.

104:2  Han sveiper seg i ljos som i eit klædeplagg, han spanar ut himmelen som ein tjeldduk,

104:3  han som timbrar sine høgsalar i vatni, han som gjer skyerne til si vogn, han som fer fram på vengjerne åt vinden.

104:4  Han gjer vindar til sine englar og logande eld til sine tenarar.

104:5  Han grunnfeste jordi på stolparne hennar, ho skal ikkje verta rikka i all æva.

104:6  Djupe vatn lagde du yver henne som eit klæde, yver fjelli stod vatni.

104:7  For ditt trugsmål flydde dei, for ditt toremål skunda dei seg burt

104:8  - fjell steig, dalar sokk - til den staden som du hadde grunnfest for deim.

104:9  Ei grensa sette du, som dei ikkje skulde skrida yver, dei skal ikkje atter skulde leggja seg yver jordi.

104:10  Han sender uppkomor fram i dalarne, millom fjelli renn dei.

104:11  Dei vatnar alle villdyr på marki, villasni sløkkjer torsten sin.

104:12  Yver deim bur himmelens fuglar, millom greinerne syng dei.

104:13  Han vatnar fjelli frå sine høge salar, jordi vert metta av den frukt du skaper.

104:14  Gras let han gro for feet, og vokstrar til gagn for folk til å få brød fram or jordi,

104:15  og vin som gled menneskjehjarta, til å lata andlitet skina av olje, og avla brød som styrkjer menneskjehjarta.

104:16  Herrens tre vert metta, Libanons cedrar som han hev sett,

104:17  der fuglane byggjer reir, storken som hev sitt hus i cypressarne.

104:18  Dei høge fjelli er for steinbukkarne, bergskortorne er til livd for fjell-grevlingarne.

104:19  Han gjorde månen til tidarmerke; soli kjenner si nedgangstid.

104:20  Du sender myrker, og det vert natt, då krek alle villdyr i skogen fram.

104:21  Dei unge løvor burar etter ran, og dei krev si føda av Gud.

104:22  Soli gjeng upp, då dreg dei seg heim og legg seg inn i sine bol.

104:23  Menneskja gjeng ut til si gjerning, til sitt arbeid alt til kvelds.

104:24  Kor mange dine gjerningar er, Herre! Du gjorde deim alle med visdom, jordi er full av det du hev skapt.

104:25  Sjå havet, det store og vide! Der krek det i uteljande mengd av dyr både små og store.

104:26  Der gjeng skipi, Livjatan som du hev laga til å leika seg der.

104:27  Alle ventar dei på deg, at du skal gjeva deim føda i si tid.

104:28  Du gjev deim, dei sankar, du let upp handi, dei vert metta med godt.

104:29  Du løyner ditt andlit, dei vert forskræmde, du tek burt deira ande, dei døyr og dei vender attende til dusti si.

104:30  Du sender ut din ande, dei vert skapte, du nyar upp att skapnaden åt jordi.

104:31  Herrens æra vare æveleg, Herren glede seg i sine gjerningar!

104:32  Han som skodar på jordi og ho skjelv, han som rører fjelli og dei ryk.

104:33  Eg vil syngja for Herren so lenge eg liver, eg vil lovsyngja min Gud so lenge eg er til.

104:34  Gjev min tale kunde tekkjast honom! Eg vil gleda meg i Herren.

104:35  Gjev syndarar måtte kverva burt frå jordi, og ugudlege ikkje lenger finnast! Lova Herren, mi sjæl! Halleluja, lova Herren.