Dari - Micah

Chapter 1

1:1  در دوران سلطنت یوتام، اَحاز و حزقیا، پادشاهان یهودا، خداوند این پیام را دربارۀ سامره و اورشلیم در رؤیا به میکاهِ مورَشتی داد.

1:2  ای اقوام جهان بشنوید! ای ساکنین روی زمین گوش بدهید! خداوند متعال از جایگاه مقدس آسمانی خود علیه شما شهادت می دهد.

1:3  خداوند از بارگاه مقدس خود بیرون می آید و بر فراز کوه ها می خرامد.

1:4  کوه ها در زیر قدم هایش مانند موم آب می شوند و همچون سیل از بلندی ها به وادی ها سرازیر می گردند.

1:5  همۀ این وقایع بخاطر عصیان یعقوب و گناهان قوم اسرائیل رخ می دهند. سبب عصیان یعقوب، سرکشی اسرائیل و بت پرستی یهود گناه کیست؟ گناه از سامره و اورشلیم است.

1:6  خداوند می فرماید: «من سامره را به یک تودۀ خاک و به یک جائی که در آن تاکهای انگور را می نشانند، تبدیل می کنم. سنگ و گِل آن را به دره می ریزم تا تهدابش نمایان شود.

1:7  تمام بتهایش ذره ذره می شوند و همه چیزهائی که با مزد فاحشه های بتکده به دست آمده اند، در آتش می سوزند. دشمنان هدایای بت پرستان را تاراج کرده آن ها را در جای دیگر به کار می برند.»

1:8  میکاه گفت: «من گریه و ماتم می کنم. با پای برهنه و تن عریان راه می روم و همچون شغالان از غم قولَه می کشم و مانند شتر مرغها نوحه می کنم،

1:9  زیرا زخم مردم سامره علاج ناپذیر است و مردم یهودا هم بزودی به این بلا دچار می شوند. نابودی و بربادی به دروازه های اورشلیم، یعنی مسکن قوم برگزیدۀ من رسیده است.»

1:10  این خبر را به شهر جَت نرسانید. نگذارید که کسی گریه شما را بشنود. ای اهل بیت عُفره، از فرط غم و شرمندگی در خاک بغلطید.

1:11  ساکنین شافیر عریان و سرافگنده تبعید می شوند. مردم صعنان جرأت نمی کنند که از شهر خارج شوند. وقتی صدای شیون و ماتم از بیت اِیزل به گوش تان برسد، بدانید که آنجا خالی از خطر دشمن نیست.

1:12  اهالی ماروت در آرزوی رسیدن روزهای بهتری هستند، زیرا خداوند مصیبت را به نزدیک دروازه های اورشلیم آورده است.

1:13  ای ساکنین لاکیش، اسپها را به عراده ببندید و فرار کنید، زیرا شما اولتر از همه از گناهان مردم اسرائیل پیروی کردید و سبب شدید که مردم اورشلیم به راه گناه بروند.

1:14  حالا ای مردم یهودا، با شهر مورَشت جَت وداع کنید. برای پادشاهان اسرائیل از شهر اَکزِیب کمکی نمی رسد

1:15  ای مردم مریشه، خداوند شما را به دست دشمنان تسلیم می کند. آن ها شهر شما را متصرف می شوند و رهبران اسرائیل به مغارۀ عدولام پناه می برند.

1:16  در غم فرزندان محبوب تان نوحه کنید. از غصه سرهای تان را مانند کلمرغ بتراشید، زیرا دشمنان فرزندان تان را به کشورهای دور به اسارت می برند.

Chapter 2

2:1  وای بر شما که در شب نقشه های شوم می کشید و وقتی که صبح می شود، آن ها را عملی می سازید. در هر فرصتی که به دست آورید، مرتکب کارهای زشت می شوید.

2:2  به زمین و خانۀ مردم طمع می کنید و آن ها را از ایشان بزور می گیرید. مال و خانۀ هیچ کسی از دست شما در امان نیست.

2:3  بنابران خداوند می فرماید: «من تصمیم گرفته ام بر سر شما چنان بلائی را نازل کنم که نتوانید از آن فرار کنید. به روزگار بد گرفتار می شوید و دیگر با کبر و غرور قدم بر نمی دارید.

2:4  در آن زمان، شما مَثَل و زبانزد مردم می شوید. با تلخی نوحه سرائی می کنید و می گوئید: ما بکلی تباه شدیم، زیرا خداوند سرزمین ما را از ما گرفت و بین مردمی تقسیم کرد که ما را به اسارت بردند.»

2:5  پس آن وقتی که سرزمین را به قوم برگزیدۀ خود بازگردانم، شما از آن سهمی نمی گیرید.

2:6  اما مردم به من می گویند: «برای ما موعظه نکن و این حرفها را بزبان نیاور. خدا نمی خواهد که ما خوار و رسوا شویم.

2:7  ای خاندان یعقوب، آیا می دانید که مورد نفرین خداوند قرار گرفته اید؟ آیا فکر می کنید که صبر او تمام شده است؟ آیا او واقعاً با شما چنین رفتار می کند؟ خیر، سخنان او به کسانی که اعمال و کردار درست داشته باشند، نیکو است.»

2:8  خداوند می فرماید: «اما شما برضد قوم برگزیدۀ من برخاسته و دشمن آن ها شده اید. مردانی که از میدان جنگ بر می گردند، به این امید می باشند که در وطن خود در امان خواهند بود، اما شما لباس شان را می دزدید و آن ها را برهنه می کنید.

2:9  زنان قوم برگزیدۀ مرا از خانه های عزیز شان بیرون می رانید و اطفال آن ها را از حق و برکاتی که من به آن ها داده ام، برای همیشه محروم می کنید.

2:10  برخیزید و بروید! دیگر در اینجا در امان نخواهید بود، زیرا بخاطر گناهان شما اینجا محکوم به فنا شده است.

2:11  اگر شخص دروغگو و فریبکاری بیاید و با شما در بارۀ کیف و لذت شراب صحبت کند، فوراً او را به پیغمبری می پذیرید.

2:12  ای یعقوب، من تمامی خاندان ترا جمع می کنم و بازماندگان اسرائیل را فراهم آورده و مثل گوسفندان در طویله بر می گردانم. جمعیت آن ها افزایش می یابد و شور و غوغای شان دشت و دمن را پُر می کند.

2:13  راه را برای شان باز می کنم. آن ها را از اسارت نجات داده به سرزمین خود شان هدایت می نمایم و من، خداوند پادشاه و پیشوای آن ها می شوم.»

Chapter 3

3:1  ای پیشوایان یعقوب و ای رهبران اسرائیل، بشنوید! شما باید مفهوم عدالت را بدانید،

3:2  اما برعکس، شما از خوبی متنفرید و بدی را دوست دارید. قوم برگزیدۀ مرا زنده پوست می کنید و گوشتی بر استخوان آن ها باقی نمی گذارید.

3:3  گوشت آن ها را می خورید، پوست آن ها را از بدن شان جدا کرده استخوان های شان را مانند گوشت تکه تکه می کنید و در دیگ می اندازید.

3:4  آنگاه بحضور خداوند دعا و زاری می کنید، ولی او دعای شما را نمی شنود و بخاطر اعمال و کردار زشت تان روی خود را از شما می پوشاند.

3:5  خداوند می فرماید: «ای انبیاء، شما قوم برگزیدۀ مرا گمراه کرده اید. کسی که به شما پول می دهد، برایش دعای خیر می کنید و کسی را که پول نمی دهد، تهدید می نمائید.

3:6  روز روشن شما بپایان رسیده است و آفتاب بر شما نخواهد تابید، تا دیگر رؤیائی نبینید و پیشگوئی نکنید.»

3:7  فالبینان و آنهائی که آینده را پیشگوئی می کنند شرمنده و رسوا می شوند و از خجالت روی خود را می پوشانند.

3:8  اما من سرشار از قدرت روح خداوند هستم و با جرأت می توانم یعقوب را به عصیان او و قوم اسرائیل را به گناهان شان متوجه سازم.

3:9  پس ای پیشوایان خاندان یعقوب و رهبران قوم اسرائیل که از عدالت متنفرید و راستی را خطا جلوه می دهید، به حرف من گوش بدهید!

3:10  شما صَهیون را به خون و اورشلیم را بر ظلم و بی عدالتی بنا کرده اید.

3:11  حاکمان رشوت می خورند، کاهنان تا مزد نگیرند، تعلیم نمی دهند و انبیاء هم به رایگان نبوت نمی کنند. با اینهم این اشخاص ادعا دارند که چون خداوند با آن ها است، لهذا خطری متوجه آن ها نیست.

3:12  پس بخاطر شما صَهیون مانند کشتزاری قلبه شده و اورشلیم به تودۀ خاک تبدیل می گردد و کوهی که عبادتگاه بر آن بنا یافته است، به جنگل مبدل می شود.

Chapter 4

4:1  در روزهای آخر، کوهی که عبادتگاه خداوند بر آن بنا یافته است، بلندترین کوه دنیا می شود و اقوام زیادی به آنجا می آیند

4:2  و می گویند: «بیائید که بر کوه خداوند و عبادتگاه خدای یعقوب برویم. او به ما راهی را که انتخاب کرده است، نشان می دهد تا مطابق آن رفتار کنیم، زیرا شریعت از صَهیون و کلام خداوند از اورشلیم صادر می شود.»

4:3  خداوند دورترین قوم های جهان را داوری می کند و ایشان را تنبیه می نماید. مردم از شمشیرهای خود گاوآهن و از نیزه های خود اره می سازند. قومی بروی قوم دیگری شمشیر نمی کشد و به جنگ و خونریزی خاتمه داده می شود.

4:4  هر کسی در تاکستان و در زیر سایۀ درخت انجیر خود، بدون ترس، در صلح و آرامش زندگی می کند. این وعده را خداوند قادر مطلق داده است.

4:5  اقوام جهان خدایان خود را می پرستند و از آن ها پیروی می کنند، ولی ما برای همیشه خداوند، خدای خود را عبادت می کنیم و پیرو احکام و هدایات او می باشیم.

4:6  خداوند می فرماید: «در آن روز مردمان لنگ و غمدیده را که از دیار شان رانده شده و جزا دیده بودند، جمع می کنم

4:7  از اشخاص لنگ و بازماندگان قوم که در تبعید بسر می برند، یک قوم نیرومند می سازم. من در کوه صَهیون، از آن روز تا ابد، بر آن ها سلطنت می کنم.»

4:8  ای کوه دختر صَهیون، تو برج دیده بانی خداوند هستی. او از بالای تو مراقب قوم برگزیدۀ خود است و ترا مثل دوران سابق، پایتخت سلطنت مقتدری می سازد.

4:9  چرا فریاد می زنی؟ چرا مانند زنی که در حال زایمان باشد، درد می کشی؟ آیا بخاطر اینست که پادشاه نداری و مشاورینت همه مرده اند؟

4:10  ای دختر صَهیون، مثل یک زنی که می زاید، از درد بخود بپیچ و بنال، زیرا تو باید از این شهر بیرون بروی و در صحرا زندگی کنی. تو به بابل برده می شوی، اما در آنجا خداوند به دادت می رسد و ترا از دست دشمنان نجات می دهد.

4:11  اقوام زیادی علیه تو با هم متفق شده اند و می گویند: «صَهیون باید نابود شود! ما این شهر را خراب می کنیم!»

4:12  اما آن ها از ارادۀ خداوند آگاه نیستند و نمی دانند که خداوند آن ها را مثل خوشه های گندم در خرمنگاه جمع می کند.

4:13  خداوند می فرماید: «ای دختر صَهیون، برخیز و دشمنان را بزیر قدمهایت پایمال کن. من به تو قدرت و نیرو می بخشم و شاخهای آهنین و سُمهای برنجی عطا می کنم تا اقوام زیادی را شکست بدهی. اموالی را که بزور و جبر به دست آورده اند، از آن ها بگیر و به من، خداوند که مالک تمام جهان هستم، تقدیم کن.»

Chapter 5

5:1  ای مردم اورشلیم، سپاه تان را جمع کنید و آماده شوید، زیرا شهر تان محاصره شده است! دشمنان بر پیشوای اسرائیل حمله می کنند.

5:2  «ای بیت لِحِمِ افراته، گرچه تو یکی از کوچکترین شهرهای یهودا هستی، با اینهم از تو پیشوائی ظهور می کند که از ازل وجود داشته است و بر قوم اسرائیل سلطنت می کند.»

5:3  خداوند قوم برگزیدۀ خود را تا زمانی که زن حامله فرزند خود را بدنیا بیاورد، به دست دشمن تسلیم می کند. آنگاه بقیۀ مردمی که در تبعید بسر می برند، به وطن خود بر می گردند و با سایر قوم اسرائیل یکجا می شوند.

5:4  وقتی آن پیشوا بیاید، با قدرت و جلال خداوند، خدای خود مردم خود را رهبری می کند. قوم برگزیدۀ او در آرامش و امنیت بسر می برند، زیرا مردم سراسر روی زمین از بزرگی و عظمت او آگاه می شوند

5:5  و او صلح را به جهان می آورد. وقتی مردم آشور به کشور ما حمله کنند و استحکامات دفاعی ما را درهم شکنند، ما رهبران شجاع و نیرومند خود را به مقابلۀ آن ها می فرستیم.

5:6  آن ها با زور شمشیر آشور، کشور نِمرود را فتح می کنند. اگر آشوریان به سرزمین ما حمله بیاورند، او ما را از دست آن ها نجات می دهد.

5:7  آنگاه بازماندگان قوم اسرائیل که در بین اقوام دیگر زندگی می کنند، برای آن ها مثل شبنم و باران از جانب خداوند برکت می آورند. آن ها متکی به خداوند می شوند، نه به بنی آدم.

5:8  بازماندگان اسرائیل در بین اقوام دیگر مثل شیر در میان حیوانات جنگل و رمه های گوسفند بوده هنگام عبور همه را پایمال می کند و می دَرَد و کسی نمی تواند آن ها را نجات بدهد.

5:9  قوم اسرائیل بر دشمنان غالب می شوند و همۀ آن ها را از بین می برند.

5:10  خداوند می فرماید: «در آن روز تمام اسپها و عراده های شما را نابود می سازم.

5:11  همه شهرهای سرزمین تان را با قلعه های شان خراب می کنم.

5:12  جادوگری را از بین می برم و به حیات فالگیران خاتمه می دهم.

5:13  بتها و مجسمه های شما را می شکنم و دیگر چیزهای ساختۀ دست خود را سجده و پرستش نمی کنید.

5:14  مجسمه های بت اَشیره را از جا کنده شهرهای تان را ویران می کنم

5:15  و با خشم و غضب خود از آن اقوامی که از من اطاعت نمی کنند، انتقام می گیرم.»

Chapter 6

6:1  به آنچه که خداوند می فرماید گوش بدهید: برخیز ای خداوند و دعوای خود را ارائه فرما. بگذار که کوه ها و تپه ها کلام ترا بشنوند.

6:2  ای کوه ها، ای تهداب های جاودانی زمین، به دعوای خداوند گوش بدهید! خداوند با قوم برگزیدۀ خود دعوی دارد. او اسرائیل را متهم می سازد.

6:3  خداوند می فرماید: «ای قوم برگزیدۀ من، من به شما چه کرده ام؟ چه باری را بر شما تحمیل کرده ام؟ جواب بدهید!

6:4  من شما را از مصر بیرون آوردم و از بند غلامی و اسارت آزاد کردم. موسی، هارون و مریم را فرستادم تا شما را راهنمائی کنند.

6:5  ای قوم برگزیدۀ من، بیاد آورید که بالاق، پادشاه موآب چه نقشه ای برای نابودی شما داشت و بِلعام، پسر بِعور به او چه جواب داد و از شطیم تا جِلجال چه اتفاق افتاد. اینها را بخاطر بیاورید تا بدانید که من برای نجات و سلامتی شما چه کارهائی کرده ام.»

6:6  با چه چیزی بحضور خداوند متعال بیایم و او را سجده کنم؟

6:7  اگر بهترین گوسالۀ یکساله را جهت قربانی سوختنی بیاورم، آیا خداوند از من خوشنود می شود؟ اگر هزاران قوچ و ده ها هزار دریای لبریز از روغن زیتون را هدیه کنم، آیا از من راضی می شود؟ اگر فرزند اول خود را برای کفارۀ گناهِ خود قربانی کنم، آیا گناه مرا می بخشد؟

6:8  نی، خداوند به ما گفته است که نیکوئی چیست و چیزی که از ما می خواهد اینست که انصاف، رحم و محبت داشته باشیم و با فروتنی در حضور خداوند خدای خود زندگی کنیم.

6:9  به آواز خداوند که در شهر ندا می دهد، گوش بدهید. شخص عاقل کسی است که به نام خداوند احترام داشته باشد. خداوند می فرماید: «ای مردمی که در شهر جمع شده اید، بشنوید!

6:10  خانه های گناهکاران پُر از اموالی است که از راه تقلب و با ترازوی خیانت به دست آمده اند.

6:11  پس چطور می توانم این اشخاص را که از سنگ و ترازوی تقلبی کار می گیرند، ببخشم؟

6:12  ثروتمندان شما به مردم ظلم می کنند، مردم شما دروغ می گویند و حرف راست از زبان شان شنیده نمی شود.

6:13  بنابران می خواهم که شما را بخاطر گناهان تان نابود کنم.

6:14  هر قدر بخورید سیر نمی شوید و همیشه از گرسنگی رنج می برید. مال و ثروت ذخیره می کنید، اما همگی را از دست می دهید، زیرا آنچه را که جمع کرده اید، در جنگ از بین می برم

6:15  خواهید کاشت، ولی درو نخواهید کرد. از زیتون روغن خواهید کشید، اما خود تان از آن استفاده نخواهید کرد. از انگور شراب خواهید ساخت، مگر از آن شراب نخواهید نوشید،

6:16  زیرا شما از احکام عُمری و اعمال خاندان اخاب پیروی می کنید. مشوره و کارهای آن ها را سرمشق خود قرار می دهید. پس من شما را از بین می برم تا مورد تحقیر مردم جهان قرار گیرید و خوار و رسوا شوید.»

Chapter 7

7:1  وای بحال من! زیرا به شخص گرسنه ای می مانم که وقتی میوۀ تابستانی چیده می شود، بر درختان میوه ای و بر تاکها انگوری نمی یابد و هیچ انجیری برای رفع گرسنگی خود پیدا نمی کند.

7:2  مردم نیک از روی زمین محو شده اند و هیچ شخص خدا شناسی در بین مردم دیده نمی شود. همگی برای ریختن خون برادران خود در کمین نشسته و برای کشتن یکدیگر دام گسترده اند.

7:3  دستهای شان برای شرارت و جنایت چالاک است. حاکم و قاضی رشوه می گیرند. اشخاص بزرگ و متنفذ به آن ها می گویند که چه میل دارند و چه می خواهند و آن ها هم برای نفع ایشان نقشه می کشند.

7:4  بهترین افراد شان مثل خار هستند و حتی اشخاص نیک آن ها بدتر از خس و خار می باشند. روز مجازات آن ها فرا رسیده است و همگی مضطرب و پریشان خواهند شد.

7:5  به دوست و رفیق حتی به زنت اعتماد نکن و متوجه حرف زبانت باش.

7:6  در این وقت و زمان پسر، پدر خود را توهین می کند. دختر مخالف مادر است و عروس با خشوی خود جنگ و دعوا می کند. دشمن یک شخص اهل خانۀ او می باشد.

7:7  اما چشم امید من بسوی خداوند است و با اعتماد منتظرم تا خدا مرا نجات بدهد. خدای من دعای مرا قبول می کند.

7:8  ای دشمنان بر روزگار بد من خوشی نکنید، زیرا وقتی بیفتم دوباره بر می خیزم. هرگاه در تاریکی باشم، خداوند، خودش نور و روشنی من می شود

7:9  ما در برابر خداوند گناه کرده ایم، بنابران ما برای مدتی قهر و غضب او را متحمل می شویم، اما سرانجام در برابر دشمنان از ما حمایت می کند و آن ها را بخاطر بدی هائی که در حق ما کرده اند، جزا می دهد. او ما را از تاریکی به روشنی هدایت می نماید و ما کار نجات بخش او را مشاهده می کنیم.

7:10  آنگاه دشمنانی که از روی طعنه به ما می گفتند: «خداوند، خدای شما کجاست؟» چون می بینند که خداوند حامی ما است، شرمنده و سرافگنده می شوند و با چشمان خود خواهیم دید که آن ها مانند گِل کوچه پایمال می گردند.

7:11  ای اسرائیل، روزی فرامی رسد که دیوارهای شهرهایت دوباره آباد می شوند و سرحداتت به نقاط دور توسعه می یابند.

7:12  در آن روز قومت از آشور و مصر، از نواحی دریای فرات، از سواحل بحرها و کوهستانهای دوردست پیش تو بر می گردند،

7:13  اما سایر کشورهای روی زمین بخاطر گناهان ساکنین شان ویران می شوند.

7:14  ای خداوند، بیا و چوپان و رهبر قوم برگزیده ات باش و آن ها را که همچون گوسفندان در جنگلها تنها و بی راهنما مانده اند، مثل دوران گذشته به چراگاه های سرسبز باشان و جلعاد هدایت فرما.

7:15  خداوندا، مانند زمانی که ما را از کشور مصر بیرون آوردی، برای ما معجزه های بزرگ نشان بده.

7:16  اقوام دیگر کارهای ترا می بینند و با وجود تمام قدرتی که دارند، شرمنده می شوند و از ترس کر و گنگ می گردند

7:17  مثل مار زمین را می لیسند و مانند خزندگان از غارهای خود بیرون خزیده با ترس و لرز بسوی تو که خداوند خدای ما هستی، باز می گردند.

7:18  کیست خداوندا مانند تو که گناه را ببخشد، تو مثل و مانند نداری. تو گناهان را می آمرزی و تقصیرات بازماندگان قوم برگزیده ات را می بخشی، و بخاطر رحمت و شفقتی که داری، برای همیشه خشمگین نمی مانی.

7:19  دوباره بر ما مهربان می شوی. گناهان ما را بزیر قدمهایت پایمال می کنی و همه را در اعماق بحر می افگنی.

7:20  به وعده ای که به قوم برگزیده ات، یعنی اولادۀ ابراهیم و یعقوب داده ای وفادار بوده و آن ها را از محبت پایدارت برخوردار می سازی.